First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

-  Cieszę się, że pozostajesz w dobrym nastroju, Corneliusie – podsumowałam jego donośne parsknięcie, która zapewne słychać i było tam na dole, pomiędzy rozbestwionym ponad kieliszkami towarzystwem. Widać Sallow zaleczył dawny uraz, albo dziś szybko niwelował rozdrapanie starej rany dawką dobitnego szyderstwa. Najwyraźniej niewiele więcej mu pozostawało, kiedy subtelnie muskałam czułe punkty z naszej wspólnej przeszłości. I czyniłam to wszystko głęboko świadoma tego, że wcale może mu się to nie spodobać. Nie obchodziło mnie to. Jeżeli dojrzał, przyjmie to odpowiednio, jeżeli dalej był dzieckiem w skórze podstarzałego urzędasa, trudno, nie był to mój problem. Sama równie ochoczo sięgałam po kolejny łyk, słuchając przy tym jego jakże pogodnego wnioskowania. – Trudno mnie urazić – rozpoczęłam, faktycznie nie czując jakiegokolwiek przejęcia wobec mocy jego słów. – Ale jak mniemam, nie podejmujesz takowych starań. Lecz mimo wszystko… przyznam, że wbrew pozorom nie, nie każdy byłby lepszym wyborem – obwieściłam, dławiąc się na samą myśl o tym, że oto przyszło mi go… bronić? Trudno było jednak nadać tym słowom podobną etykietę. Owszem, Yavor miał kilka cennych cech i stanowczo trwanie u jego boku dało mi siłę. Wiedziałam jednak, że mężczyźni mogli spać jeszcze niżej. Dziś jednak jasne było, że nigdy nie przyjdzie mi ocenić Corneliusa w podobnej roli. Uznałam więc, że podobne dywagacje warto porzucić, zanim sławetny rzecznik w swym przerośniętym ego wejdzie mi na głowę.
- Och, możesz być pewien, że tak się właśnie stanie. Dziedzictwo będzie kontynuowane – podkreśliłam dobitnie, wieńcząc słowa pewnym uśmiechem. Lekko pochylona głowa i rzucone nieco z dołu spojrzenie dekorowało moją postawę. Byłam pewna, czułam godzinę triumfów dla rodziny. Nigdy dotąd nie miałam tak głębokiego przeświadczenia, że znalazłam się we właściwym miejscu. Osobiście pilnowałam tego, co kryło się za tymi słowami. Krajobraz przyszłości szkicowaliśmy naszymi staraniami już dzisiaj. Tymczasem Cornelius przejawiał jakże przyjemną troskę wobec mojego bratanka. Dobrze wiedziałam, co próbuje osiągnąć. – Z całą pewnością może sięgać po więcej. Gdy nadejdzie właściwa pora, świat ujrzy u jego boku odpowiednią kobietę. Podejrzewam, że nie umknie to twej uwadze – przyznałam pogodnie, pozwalając sobie, by duma i spokój wyraźnie wybrzmiały w moim głosie. W tym samym czasie poczułam jednak nieprzyjemny ucisk w klatce. Wiedziałam, że temat był istotny i krążyło wokół niego więcej par oczu, niż mogłabym podejrzewać. Ludzie na niego patrzyli, ziemie musiały mieć opiekunów i nadzieję na płynne kontynuowanie tego panowania.
Z przyjemnością patrzyłam na jego kapitulację. Był durniem, jeżeli sądził, że pozwolę mu obrażać mojego syna, Drew czy kogokolwiek, kto był mi bliski. Choćby miał i pozwolenie od samego ministra – nie obchodziło mnie to. Przegrywał ten, kto biernie przyjmował ciosy. My prezentowaliśmy się jako rodzina silna i takie też były nasze dążenia. Powoli łataliśmy skazy na wielowiekowych fundamentach. Nie było mowy o katastrofie.
- Mówić można jedno, myśleć drugie, Corneliusie. Domyślam się, że ty jako retoryczny profesjonalista coś na ten temat wiesz – zauważyłam, palcem lekko sunąc wzdłuż pustego już, szklanego kształtu. Głowę lekko przechyliłam i ani na moment nie zdjęłam z niego spojrzenia. – Niemniej, to bardzo szlachetne, że tak elegancko mówisz o żonie. Z pewnością znalazłoby się dość liczne grono mężczyzn, które od przyrzeczonej wolałoby dotyk gładkiego uda tancerki – pochwaliłam go, w duchu zastanawiając się, ile jest w tym kłamstwa. Wszystkie jego słowa rozpatrywałam z dozą dodatkowej czujności. Nie ufałam złotej mowie.
- Dziś stoję na straży rodziny. Nie interesuje mnie zawieranie drugiego małżeństwa – przyznałam otwarcie, nie czując już wielkiej wartości w ślubnym kontrakcie. – O wiele więcej ofiarować mogę Macnairom, jeżeli pozostanę z nimi, choć oczywiście żadnej drogi nie potrafię do końca wykluczyć – wyjaśniłam nieco leniwie, w zamyślonym tonie przeciągały się słowa. Gdyby tylko mój ślub miałby znacząco wspomóc krewnych, byłabym skłonna się na to zgodzić. Jednak pośród płodnych, młodych panien niewielką już miałam wartość jako kandydatka na żonę. – Zdaje się, że tancerki wyszły na scenę – wymówiłam, kiedy tylko doleciał do mych uszu wyraźny aplauz publiczności. Chciałam zobaczyć te kurwy, na które on spoglądał z czystą obojętnością. – Chciałabym się im przyjrzeć. Pozwolisz, że cię opuszczę. Być może następnym razem… zobaczymy się w operze – wymówiłam z sugestią i powstałam, przy tym sunąc dłonią po eleganckim blacie stolika. Obróciłam się, by ostatni raz na niego spojrzeć, po czym zniknęłam za kotarą.
Pewne rzeczy wcale się nie zmieniły.

zt x2

11 września
Po Nocy Tysiąca Gwiazd sprawy powoli zaczęły się stabilizować. Choć beztroska atmosfera obchodów rozmyła się bezpowrotnie, tak nie można było powiedzieć, by wszyscy – jak jeden mąż – pochylili się jedynie nad tym, co negatywne; nad żałobą, stratą, wojną i bólem. Czarodzieje wykazywali zaskakująco wysoką zdolność do adaptacji; gdy usunięto pierwsze gruzy, gdy wydano pierwsze zadania i rozporządzenia, rytm życia wrócił na dawne tory. Nieco krzywe, sfatygowane, ale jednak wystarczająco znajome, by wieczorami móc szukać ukojenia w tym czy innym ocalałym lokalu.
Na trop dawnego znajomego wpadła przypadkiem. Choć był teraz figurą jak najbardziej publiczną i nietrudno byłoby go znaleźć w charakterze oficjalnym, tak Adda zdawała sobie sprawę z tego, że złapanie Tristana w takich okolicznościach mogłoby się skończyć w sposób niezadowalający. Zależało jej na tym, by pojawić się w kręgu Śmierciożerców – nie po to, by wyekstrahować z nich cokolwiek użytecznego, a by umocnić własną pozycję czarownicy wspierającej nowy reżim. Gdyby mogła niezobowiązująco wpleść w rozmowę nazwisko o sporym znaczeniu – już mogła wiele zyskać. Zmianę w podejściu rozmówcy, ułatwienie w działaniu, szczerą odpowiedź albo przynajmniej na tyle fałszywą, by od razu mogła się zorientować, że trop ostygł.
Gra była niebezpieczna – to już nie byli tylko sympatycy organizacji, to nie byli ludzie, którzy okazjonalnie sprzedawali namiary na szlak przerzutu na półwysep czy zaciągali się do szmalcowniczej bandy. Każdy ze Śmierciożerców odpowiadał bezpośrednio za stan Anglii, za wojnę, za śmierć i za zniszczenia. Gra była niebezpieczna. I dlatego najpierw należało sprawdzić, czy Tristan w ogóle ją pamięta i jak bardzo się zmienił od ich ostatniego spotkania.
Fakt, że polowała na niego w Piórku Feniksa sugerował, że rzeczona zmiana jest raczej marginalna.
W samym klubie pojawiła się elegancko spóźniona. Muzycy, przycupnięci we wnęce z boku sceny, umilali oczekiwanie na występ przyjemną, dość łagodną melodią, która stanowiła idealne tło do niezobowiązujących rozmów przy stoliku. Magiczne lampy już przygasły, pogrążając lokal w aksamitnym półmroku, przeciętym jedynie migotliwym, słabym błyskiem biżuterii i błąkających się na krawędzi szkła smug skąpego światła. Piórku nie można było odmówić klimatu, nawet teraz, gdy wydawać by się mogło, że świat się skończył. A może zwłaszcza teraz? Adda przechyliła nieznacznie głowę, obserwując ciężkie atłasowe zasłony w kolorze ciemnego bordo za którymi kryła się scena. Może “zwłaszcza teraz” wynikało z niedopowiedzeń płynących ze sceny, z tego, że nigdy nie było wiadomo, co tancerka zrobi w następnym ruchu? Nieprzewidywalność, wieczna niespodzianka. Ale zawsze z pozytywnym finałem, w odróżnieniu od rzeczywistości.
Niespiesznie przeszła się wzdłuż bocznej ściany, tam, gdzie nie było już miejsc dla gości, jedynie przejście na zaplecze i za kulisy. Pospolite stoliki przed sceną sobie darowała, od razu odpłynęła spojrzeniem w stronę bogatszych loż na podwyższeniu; nie musiała wcale długo szukać, od razu rzucił jej się w oczy. Podobnie jak dość znudzona mina, której źródło pozostawało nieodgadnione. Dłużyło mu się czekanie? Może towarzystwo nie dopisało? Adda przez chwilę jeszcze trwała w bezruchu, wyczekując rozwinięcia sytuacji, ale nic się nie stało, nikt się nie pojawił. Tristan Rosier był zatem całkiem sam. Doskonale znudzony i doskonale rozluźniony; z tego miejsca przypominał jej bezbożnie rozlanego smoka w skarbcu, który nie boi się nikogo i niczego.
Trudno byłoby o lepsze warunki do pracy.
Nie traciła więcej czasu. Przemknęła wzdłuż ściany w stronę kontuaru, zręcznie wyminęła czterech panów przy jednym ze stolików i krążącą po sali kelnerkę. Półmrok jej sprzyjał, brak zainteresowania Tristana pospolitą częścią sali tym bardziej. Niezauważona prześlizgnęła się bliżej loży, bezszelestnie wspięła po paru schodkach i całkiem zuchwale podeszła od tylnej strony mebla, wsparła łokcie na oparciu sofy obitym perkalem, tuż obok Tristana.
Pochyliła głowę; jej głos miał w sobie miękkość aksamitu.
– W pewien sposób twój widok tutaj jest dla mnie zaskoczeniem. Z drugiej jednak strony: czy powinien być? – Uśmiech sugerował, że oboje znają odpowiedź na to pytanie. – Ile to już lat, Tristanie? A może powinnam mówić oficjalniej? – Uniosła nieznacznie brwi, doskonale świadoma dzielącej ich przepaści pozycji społecznej, jak i lat od ostatniego spotkania. Pozwoliła, by pasmo włosów wymknęło się z eleganckiego upięcia ozdobionego kwiatem magicznie zakonserwowanej frezji i połaskotało odsłonięty obojczyk. Jeśli nie pamięcią, kupi go urodą i urokiem osobistym.
– Tego wieczoru jesteś tym, kogo pamiętam, czy lordem Rosierem?
Pamiętał ją? Tak? Nie? Śmiałość była obarczona ryzykiem rozdrażnienia smoka, ale potrafiła sobie z nim poradzić za czasów szkolnych. I wierzyła, że jest zdolna poradzić sobie z nim także teraz.