Komnata z akwarium

- Słuszna uwaga, Imogen, bardzo celna! - skomentowała od razu słowa przyjaciółki o pochodzeniu Mulciberów i Macnairów, z uznaniem kiwając głową. Rzadko kiedy pozwalała sobie na docenianie innych czarownic w sposób wykraczający poza dzielenie się zachwytem ich kreacjami bądź fryzurami, lady Travers stanowiła przedziwny wyjątek. Czasem wydawała się Cordelii zbyt poważna - zwłaszcza w ostatnim czasie. Nawet skoncentrowana na czubku własnego nosa blondynka wyczuwała, że coś się zmieniło, że coś się stało, lecz kiedy na troskliwe zapytania szlachcianka odpowiadała wymijająco, nie naciskała. Może przechodziła trudniejszy czas związany z kobiecymi sprawami. Dziwne, ze tak długi, ale przecież los kobiet był niezwykle trudny. - Gdybym miała oceniać, to wolałabym pójść do galerii z takim Rosjaninem czy Bułgarem niż z takim...czerniawym i ciapatym - zakryła dłonią usta, po czym zachichotała. Wiedziała, że zarówno Shaklebolci jak i Shafiqowie należą do arystokracji, że są szanowani i niedorzecznie wręcz bogaci, lecz wychowana w konserwatywnej Anglii, pielęgnowana na kogoś, kto szczerze gardził wszystkim, co nie było europejskie i magiczne, nie potrafiła wyzbyć się jaskrawych uprzedzeń. Na oficjalnych spotkaniach okazywała uprzejmość, ba, nawet sympatię, ale tak naprawdę z niezadowoleniem obserwowała dziwne obyczaje, stroje i całą egzotyczną aurę tych dwóch rodów. Zapewne kierowana nie tylko zazdrością - bez wątpienia ciemnoskórzy przyciągali wzrok wszystkich na bankietach i spotkaniach, bardziej nawet od najpiękniejszych szlachcianek - ale i lękiem. Przed tym co obce. Ciemne. Nieznane. Swobodne i dzikie. - Dobrze, że na razie żenią się między sobą, ale słyszałam, że ta starsza lady Fawley - uwierzysz, że ma już dwadzieścia osiem lat i nie ma męża? okropne! - ma podobno wyjść za pewnego młodego Shacklebolta! Wyobrażasz sobie ich dzieci? Co za bolesna sytuacja - Cordelia rozkręcała się w plotkowych klimatach, odkładając na bok filiżankę, by nie musieć przerywać swej ulubionej rozrywki. - Z jednej strony wstyd być starą panną. Z drugiej - mieć czarne dzieci? Przejmować ich kulturę? To chyba jeszcze bardziej, wiesz... upokarzające - zawiesiła głos, a powoli jej złośliwość ustępowała miejsca prawdziwemu niepokojowi. Jak zazwyczaj zresztą - pierwsze docinki czy chichoty szybko opadały w towarzystwie Imogen, przy której czuła się na tyle bezpiecznie, by odsłonić prawdziwe serce. Brokatowe, ale szczere i troskliwe. Zamyśliła się głęboko, na tyle, by nie skomentować odpowiedzi dotyczącej Mulcibera - jego powiązanie z poezją zapadło jednak w pamięć arystokratki zaskakująco dobrze. Niewytarte nawet kolejną rewelacją, która padła z różanych ust przyjaciółki.
Słysząc o skórze muśniętej słońcem, Cordelia aż zamilkła, piorunując Imogen wzrokiem. Cóż za odważne i niezbyt akceptowalne wyznanie - ale pewnie był to żart, tak, na pewno. Szlachcianki unikały słońca jak ognia, nie były przecież opaloną biedotą. Malfoyówna zaśmiała się krótko i cicho, niezbyt szczerze i upiła łyk herbatki, spoglądając intensywnie na buzię przyjaciółki nad porcelanowym naczyniem. Ponownie odezwała się dopiero po dłuższej chwili ciszy, gdy odłożyła filiżankę na zdobiony spodeczek. - Podoba ci się jakiś ogrodnik? Albo marynarz? - zniżyła głos do szeptu, pytając tonem, jaki pasował do dopytywania o detale choroby albo smutnej wróżby otrzymanej od jasnowidzki, a nie preferencji wyglądowych kawalera. - To nic, Imogen, każda z nas ma jakieś słabości. Zresztą, to pewnie tylko faza, za dużo przebywasz wśród tych żeglarzy, korsarzy czy innych adwersarzy, którzy całe dnie spędzają na słońcu i łódkach! - dodała pogodniej, słyszała od starszych ciotek zachwyty nad muskularnymi sługami, ale nie pojmowała tych dwuznacznych zachwytów nad tężyzną fizyczną uzyskaną ciężką pracą a nie pojedynkami szermierczymi czy wyścigami aetonanów. Podobnie nie pojmowała pragnienia Imogen, poszukującej intensywnych doznań, inności, oryginalności. Gdyby stały po przeciwnych stronach szlacheckiej barykady, pewnie wykorzystałaby te informacje do rozsiania druzgozących renomę Traversówny plotek, szczęśliwie - Imogen była jej siostrą, powierniczką i najbliższą przyjaciółką.
- Wydaje mi się, że ze względu na swoje pochodzenie masz zdecydowanie szersze horyzonty od większości dam - podsumowała łagodnie, tak, jakby wytykała przyjaciółce pewien defekt, traktując fanaberie półwili jako jedną z niewielu wad na nieskazitelnym charakterze. Dla większości zaś ciekawość świata, wyniesiona z domu pełnego przygód, stanowiła największą zaletę piękności z Corbenic Castle. - Monotonność jest wspaniała. Przewidywalna. Bezpieczna. To dzięki niej możesz się rozwijać i na przykład pisać albo malować o tym, co chciałabyś zobaczyć! - wyjaśniła jak niezbyt lotnemu dziecku. - W podróży możesz się zmęczyć, zniszczyć sukienkę, spocić albo co gorsza opalić. Świat jest śliczny, owszem, ale lepiej oglądać go z dystansu - znów poklepała pocieszająco blondynkę po wierzchu dłoni. Dziwne marzenia nie były niczym złym - o ile pozostawały w sferze marzeń właśnie. Sama śniła przecież o tym, by lord Rosier porzucił swą żonę, wziął z nią, Cordelią, ślub, a potem by żyli razem długo i szczęśliwie w różanym zamku, gdzie po ogrodach przechadzałyby się nie smoki, a jednorożce. Rozumiała, że to czcze mrzonki - i że przyjdzie jej spędzić życie u boku innego mężczyzny.
Chociażby - u wspomnianego przez Imogen Avery'ego. Słuchała porad Imogen z odmalowującą się na buzi uwagą, niemal gotowa wyciągnąć z ozdobnej torebeczki pamiętnik w atłasowej obwolucie, by zapisać w nim wszystkie sugestie. - Wspaniale, jeśli mnie zaprosi, porozmawiam z nim o polowaniach. Przygotuję się z tego tematu. Będę go pytać o jego zwierzynę, zanęty i o łuki czy tam inne dziwne rzeczy - postanowiła, do tematu towarzyskich konwersacji podchodziła przecież śmiertelnie poważnie, niczym do politycznych debat na najwyższym szczeblu. - Ja nie jestem miałka, więc to dobrze nam wróży - zawiesiła głos w zastanowieniu. Oczywiście, że była lepsza od byle lady Fawley! Co prawda dziwiło ją, że Avery, rozmawiając z Imogen, nie ruszył do półwili w konkury, ale najwidoczniej to ona, Cordelia Armanda Malfoy, wygrała tę bitwę i uzyskała serce młodego szlachcica. Poprawiło jej to humor jeszcze bardziej.

zt x2