First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Josephine nie zamierzała zwlekać. Podążała za mężczyzną, kiedy chciała umiała być niewidzialna, w końcu tym właśnie zajmowała się w życiu, latami pracowała nad tym, żeby być niczym cień. Umiała się skradać. Kiedy wszedł w jedną z wąskich alejek, zrobiła to samo. Rozejrzała się uważnie, sprawdzając, czy obok nikogo nie ma. Nie było.
- Dokąd to, tak spieszno?- powiedziała, gdy znalazła się tuż za jego plecami. Odwrócił się gwałtownie. - Ja, nigdzie, muszę przekazać, co się tam wyprawia!- rzekł nieco spanikowany. Bell nie czekała machnęła różdżką dosyć szybko, aby nie dać mu szansy na obronę. - Drętwota!- rzekła, a z różdżki pomknęło zaklęcie prosto w mężczyznę, nie miał szans. Josephine była bardzo wprawiona w rzucaniu uroków. Padł na ziemię. Nie mógł się ruszyć. Zbliżyła się do jego twarzy, a na jej ustach pojawił się uśmiech spowodowany satysfakcją. Nie miała szacunku do ludzi jak on, którzy chcieli donosić, nie potrafili postawić się wrogom, tylko z nimi współpracowali, najchętniej by ich wszystkich wybiła, po kolei, przez takich jak on zginął jej brat. - Teraz nie jesteś już taki odważny, co? Następnym razem zastanowisz się dwa razy z kim warto współpracować i pomyślisz, czy jest sens donosić.- zniżyła głos, chciała go wystraszyć, widziała po jego oczach, że to działa. - Obliviate- powiedziała cicho, a różdżkę skierowała w jego stronę. Thalia chciała, żeby wyczyściła mu pamięć, to tak zrobiła, Jose spełniała życzenia. Nie będzie wiedział, co wydarzyło się w tawernie, nie będzie miał możliwości donieść i popsuć im zabawy. Zostawiła go w tej alejce, sparaliżowanego, bezbronnego, chociaż miała chęć inaczej zakończyć tę sprawę, dosyć mocno walczyła z zemstą, która ją przepełniała.
Zmierzała w stronę tawerny, która była miejscem, gdzie to wszystko się zaczęło. Na ulicy dostrzegła Thalię, do której podeszła. - Nie będzie nam sprawiał problemu, zajęłam się wszystkim.- powiedziała z uśmiechem na twarzy. - Nie powiem, całkiem zacne to było przedstawienie. Świetna z ciebie aktorka, jakbyś kiedyś jeszcze potrzebowała pomocy to pisz, chętnie wezmę udział w kolejnych akcjach.- odparła jeszcze, po czym rozeszły się każda w swoją stronę, zostawiając za sobą tłum w karczmie, który był poruszony dzisiejszym przedstawieniem. Na pewno jeszcze długo będą je jeszcze wspominać.

rzuty

// ztx2

30 wrzesnia
Nie pamiętał ile minęło czasu od jego ostatniej wizyty. Nie pamiętał ile minęło czasu od ostatniego wieczoru w którym nie miał wisielczego nastroju. Nie pamiętał ile minęło czasu od upadku tej jebanej komety.
W noc 14 sierpnia zapanował trudny do opisania chaos, który jednoznacznie kojarzył mu się z tym, co działo się na ulicach Londynu w Bezksiężycową Noc. Wtedy – podobnie jak teraz, w sierpniu – katastrofa złapała go w nieoczekiwanym towarzystwie. Czasem nadal wracał do tego myślami, zastanawiał się, co Leta miała do tego blond frajera z dzieckiem uczepionym nogawki, ale ilekroć roztrząsał ten temat, dochodził do gorzkiego wniosku w którym niewiedza okazywała się lepsza niż prawda. I tak powinien o niej zapomnieć. Powinien to zrobić dawno temu.
Kurwa.
W gospodzie pojawił się późną porą. Skinął głową stojącemu za kontuarem facetowi, który – z tego co obiło mu się o uszy – przejął knajpę po ojcu. Prowadzenie przybytku w czasach wojny musiało być trudne; prowadzenie go w czasach wojny i kataklizmów czających się na człowieka za winklem zdawało się jeszcze trudniejsze, co pośrednio mu imponowało. Zawsze lubił ludzi, którzy nie bali się kroczyć własną ścieżką, którzy mieli dość sił, by pokazać światu środkowy palec i robić swoje. Kiedyś uważał, że wpisuje się w ich grono, ale teraz…
Victor usiadł ciężko przy barze i potarł twarz dłońmi. Kiedy ostatnio dobrze się wyspał? Kiedy ostatnio Mary nie strzelała gównianych fochów? Pytania mnożyły się jak bezpańskie kundle, a każde kolejne irytowało go jeszcze bardziej niż poprzednie. Musiał je utopić. Wszystkie, co do jednego.
– Daj coś mocnego – rzucił niedbale w stronę polewającego piwo mężczyzny. Ten zareagował żywo, szklanka zaraz stuknęła o blat, szkło zajaśniało mętnym blaskiem paru lamp. Gdy rozległ się chlupot trunku, Victor opuścił dłonie, spojrzał beznamiętnie na napełniające się naczynie. – W zasadzie to zostaw butelkę. Trochę tu posiedzę.
Gość skinął głową i dopisał coś do długiej listy otwartych obecnie rachunków, a Victor osuszył szklankę w paru potężnych łykach. Uzupełnił ją potem, powtórzył manewr i skrzywił się paskudnie. Cokolwiek mu dał, było na tyle chujowe, by mocno kopać i na tyle paskudne, by nie chcieć drugiej butelki.
– Co za gówno – burknął pod nosem, bardziej do siebie, niż do kogoś konkretnego i rozejrzał się po bokach. Z prawej miał puste miejsce, dwa stołki dalej siedział jakiś jegomość w podobnie wisielczym nastroju, a z kolei stołek dalej, po lewej, zauważył jakąś kobietę. Zdziwiło go to znalezisko, bo samotnie pijące damy nie zdarzały się często, a przynajmniej nie na Nokturnie; tam na nietrzeźwość mogła sobie pozwolić tylko kobieta wyjątkowo niebezpieczna albo z wyjątkowo niebezpiecznym dupochronem w postaci wtopionego w tłum osiłka. Victor obejrzał się przez ramię, głównie z przyzwyczajenia, a gdy nie wyłowił w przerzedzonym tłumie niczego podejrzanego, wrócił spojrzeniem do nieznajomej.
– Chujowy dzień? – zagadnął ją swobodnie. – Miesiąc? Rok?
Obrócił szklankę w dłoni, po chwili namysłu uzupełnił ją ponownie.
– Dał ci coś lepszego za ładną twarz czy popłuczyny żrące gardło?