Pokój Julii

Była już zmęczona. Pokój przesączony był wieloma zapachami. Nie szło jej już też za dobrze. Postanowiła, że czas w końcu się położyć. Najpierw jednak musiała posprzątać bałagan jaki urządziła, szczególnie ostatnim, nieudanym kompletnie eliksirem. Spojrzała do kociołka, którego zawartość dosłownie się spaliła, buchając czarnym, gęstym dymem i zmuszając ją do długiego wietrzenia pokoju.
Westchnęła ciężko, czując jak zmęczenie ciąży jej w głowie. Przepłukała twarz z sadzy, nieznosiła uczucia kiedy coś znajdowało się na jej skórze. Zabrała się wpierw za szorowanie kociołka, co zajęło jej spokojnie pół godziny. Spalenizna mocno w niego wsiąknęła, była twarda i nieprzyjemna, jednak w końcu się jej udało. Potem wyszorowała kominek i w końcu zamknęła okno, skoro zapach mniej więcej się wywietrzył. I niby czuła, że mogłaby w tym celu wezwać skrzata domowego, ale nie lubiła się nimi wyręczać. Szczególnie w takich dziedzinach, kiedy wszystko przygotowywała od początku do końca. Lubiła uczestniczyć w absolutnie całym procesie tworzenia. Dodatkowo... cóż, miała swoje nawyki które wyrobiła sobie w lecznicy i które bardzo lubiła. Irytowało ją, kiedy przedmioty były w innych miejscach niż ona sobie zakładała.
Tak czy inaczej fiolki z gotowymi, udanymi eliksirami odłożyła do jednej szafki. Przekaże je na najbliższym spotkaniu Zakonu - może komuś przydadzą się w dalszych działaniach. Chciała wspierać swoich towarzyszy jak to tylko możliwe, zgodnie ze swoimi możliwościami i siłami, które wciąż były zbyt male choć starała się je rozwijać.
Teraz jednak czuła jak jej głowa staje się cięższa i cięższa ze zmęczenia. Wreszcie mogła się umyć, zmyć z siebie cały zapach wszystkich tych eliksirów i sadzę po tych, które się nie udały. Przebrać się do snu i wejść do łóżka z poczuciem ulgi i spokoju. Wreszcie.
Zamknęła oczy, a sen porwał ją niemal od razu w leśne krainy pełne przygód, zwierząt i scenerii jakie mogły powstać wyłącznie we śnie.

zt.