Hotel Transylvania

Słysząc słowa Caley, Esther spojrzała na kobietę ze szczerym wyrazem zarówno zaskoczenia, jak i rozbawienia na twarzy. W pewnym sensie gest ten wydawał się zdecydowanie niepasujący do otoczenia, w którym się znalazły; chociaż pomieszczenie w przeszłości bez wątpienia stanowiło salę balową, teraz pogrążone było w ruinie i tańczenie pośród ścian, z których łuszczyła się farba, oraz popękanych podłóg wydawało się nieodpowiednie. Być może właśnie dlatego pani Trelawney nie wahała się ani chwili. To, co odpowiednie, od zawsze wydawało jej się przereklamowane i zazwyczaj przyciągały ją do siebie rzeczy nieoczywiste oraz niecodzienne.
- Z wielką przyjemnością - odpowiedziała więc, chwytając dłoń Caley, drugą ręką obejmując ją w talii i dostosowując swoje kroki do jej. Chociaż nie miały okazji tańczyć ze sobą zbyt długo, pokonując w ten sposób jedynie dystans dzielący je od wejścia do pomieszczenia do wiszącego po przeciwległej stronie obrazu, Esther z całą pewnością mogła stwierdzić, iż panna Goyle była o wiele lepszą tancerką niż jej własny mąż. Ta drobna czynność zdała się jednak zadziałać cuda, bo gdy tylko zatrzymały się przed tajemniczym płótnem, Esther niemalże w pełni zapomniała o wszystkim, co wydarzyło się chwilę wcześniej. Posłała Caley szery i rozbawiony uśmiech, następnie dając się w zupełności porwać intrygującemu dziełu, które zaczęło dość dosłownie wysysać z nich młodość.
Kobieta nigdy nie należała do tych, których ciągnęło do tworzenia sztuki. Owszem, lubiła podziwiać malarstwo, mogąc godzinami spacerować po galeriach sztuki, wpatrywać się w szczegóły przedstawione na obrazach i zachwycać się każdym detalem oraz każdym widocznym na płótnie pociągnięciem pędzla. Sama jednak nie posiadała specjalnego talentu, dlatego chwytając w dłoń pędzel obawiała się, iż nie będzie w stanie wykonać swojej części zadania w zadowalający sposób, jednocześnie skazując je na pozostanie wiecznymi staruszkami, bądź co gorsza rozsypanie się w proch. Nie wiedziała również, czy Caley posiadała talent malarski, choć liczyła, że tak. W tamtym momencie zdała sobie sprawę jak mało obie kobiety jeszcze o sobie wiedzą, nie mając tak naprawdę okazji poznać się bliżej. Nanosząc kolejne detale na obraz zanotowała w myślach to, iż po powrocie do domu powinna koniecznie wysłać Caley zaproszenie do Szkocji, mając przeczucie, iż nadmorskie klify i bliskość z naturą mogłyby przypaść jej do gustu.
Ku jej wielkiej uldze okazało się, iż niewielkie pojęcie o malarstwie i cały ten czas, który spędziła analizując obrazy innych geniuszy, wystarczył, by uzupełnić obraz o brakujące postaciom oczy. Gdy skończyły, te poruszyły się i przez moment Esther odniosła wrażenie, iż w ich twarzach potrafi dostrzec siebie oraz Caley. Szybko jednak kobiety na obrazie zaczęły się starzeć, jednocześnie zwracając im dwóm ich pierwotny wygląd. Niemalże odetchnęła z ulgą, obserwując jak rama obrazu odchyla się, ujawniając przed nimi znajomo wyglądający korytarz. Wyglądało na to, że ich przygoda z Hotelem dobiegła końca, co potwierdziło również pianie koguta, które dotarło do ich uszu.
Ramię w ramię ruszyły do wyjścia, po kilku minutach znajdując się na ulicy, na której jakiś czas temu się spotkały. Niebo nad miastem miało kolor jaśniejącego granatu, z pasmem żółci, pomarańczy oraz różu w miejscu, w którym słońce powoli zaczynało wyłamać się zza horyzontu. Wiatr na moment przegonił chmury, pozwalając im napawać się widokiem wschodu słońca, otoczone przyjemnym, rześkim powietrzem środka jesieni. Esther zwróciła się do swojej towarzyski, przez moment w ciszy jedynie przyglądając się jej twarzy z nieodgadnionym wyrazem.
- Muszę przyznać, iż zupełnie nie tego się spodziewałam - powiedziała w końcu, choć tak naprawdę nie miała konkretnych oczekiwań, pragnąc jedynie spędzić noc w dobrym towarzystwie. Hotel momentami zdołał ją przestraszyć, jednak finalnie opuszczała go zadowolona i pełna nowych doświadczeń - Dziękuję za zaproszenie, nie sądzę, by czyjekolwiek towarzystwo uczyniłoby tą noc tak wyjątkową - dodała, posyłając jej krótki uśmiech - Mam nadzieję, że nigdzie się nie spieszysz. Zdecydowanie zasłużyłyśmy na ciepłą kawę - z tymi słowami poprowadziła je w stronę miasta, być może nie będąc jeszcze do końca gotową na rozstanie.

|zt x2

Lucinda także chciała wierzyć, że wojna wystarczy by ludzie zapominali dawne urazy i zaniedbania. Czasami tak właśnie się działo. Były sytuacje, które sprawiały, że wybaczenie sobie stawało się prostsze. Sytuacje się zmieniały i ludzie się zmieniali. Nie można było trzymać się nienawiści i żalu przez całe życie, a przynajmniej Selwyn nie potrafiłaby tego zrobić względem nikogo. Czas leczył rany bez względu na to jak banalnie to brzmiało. Sama poznała to na własnej skórze i chciałaby, żeby on też to poznał. Znała jednak wystarczająco szlacheckie rody by wiedzieć, że może to nie być tak proste, ale w końcu kto bronił wierzyć? - Nigdy? - zapytała spoglądając na mężczyznę i unosząc brew. - W końcu się pojawiłeś. Nic nie poradzisz na to, że uważają cię za zdrajcę, tak samo jak nic nie zrobisz z wypalonym gobelinem. Mówisz tak jakbyś nigdy nie miał już szansy by cokolwiek zrobić, jakby twoje życie dobiegało końca. - dodała. Zwykle mówiła to co akurat przyszło jej na myśl. Nie zastanawiała się nad tym czy ma racje, w jej postrzeganiu właśnie tak to wyglądało. Był dorosły i nie potrzebował jej złotych rad do życia, ale prawdopodobnie plułaby sobie w twarz, że nie powiedziała tego co mogła powiedzieć. Każdy czasami potrzebował usłyszeć, że jest jeszcze dla niego szansa, prawda?
Blondynka wzruszyła ramionami na słowa mężczyzny odwracając się w jego stronę dopiero po chwili. Widząc jak szybko ucieka wzrokiem tylko uniosła brew w pytającym geście, ale tego nie skomentowała. Tak, gorsety bywały problemowe, ale Lucinda pozbyła się ich już dawno. Nie wyobrażała sobie poszukiwań w gorsecie lub sukni. Owszem ubierała się tak kiedy musiała i kiedy wymagała od niej tego sytuacja. Świat się zmieniał. Tego była pewna. - Ociągasz się, Fox – mruknęła odwracając się w stronę kolejnych drzwi.
- Uważasz, że tych wszystkich ludzi nie da się już naprawić? - zapytała z prawdziwą ciekawością. Sama nie potrafiła odpowiedzieć na to pytanie. - Kiedy skończy się wojna i świat, który znamy… myślisz, że tych wszystkich ludzi trzeba spisać na straty? - dodała. Wiedziała, że zawód aurora był trudny. Nie bez powodu jeszcze chwile wcześniej wspomniała o jego niewdzięczności. Lis sobie radził jako auror i jako gwardzista zakonu. Można byłoby powiedzieć, że był stworzony do życia wojownika, ale chyba nikt nie powinien być. - Zawsze pomagałam ludziom. Sama bez względu na koszta i własne życie czy zdrowie. Robiłam to wszystko nie mając nawet pojęcia o istnieniu Zakonu czasami dosłownie bez celu. Teraz przynajmniej wiem, że to co robię do czegoś prowadzi, naprawdę pomaga. - wcześniej też pomagała, ale bardziej była jak plaster na ranę niż prawdziwe wsparcie w walce. Nie wiedziała co sama mogłaby zrobić. Teraz wszystko było jaśniejsze, klarowniejsze. Była jednak tylko człowiekiem.
- Mam drwić z twojego hobby? - zapytała ze sztucznie wymalowanym na twarzy zaskoczeniem. - Jakbyś zaczął drwić z mojego to nie byłoby tak miło. - dodała uśmiechając się pod nosem. Zawsze powtarzała, że pod względem kłamstwa różni się od reszty Selwynów, ale to nie tyczyło się już ironii. Merlin jej świadkiem, że było jej aż za dużo chociaż nigdy kiedy w grę wchodziły rzeczy ważne. Może faktycznie była po prostu grzeczna.
Przekonanie duchów choć na początku wydawało się być naprawdę trudne to poszło im nadzwyczaj szybko. Spodziewała się, że to właśnie duchy ich pokonają, bo Lucinda nawet w Hogwarcie nie potrafiła z nimi rozmawiać tak jak inni. Te widocznie szybko uwierzyły w ich słowa chociaż Selwyn chyba sama w swoje by nie uwierzyła. Kiedy przekroczyli kolejne drzwi trafiając na korytarz, który już wcześniej poznali westchnęła. - To już koniec? Myślałam, że te straszne rzeczy dopiero przed nami – powiedziała unosząc kącik ust w leniwym uśmiechu. Dość szybko im to poszło. Nie wiedziała czy to przez to, że pomiędzy kolejnymi drzwiami potrafili zająć się rozmową czy jednak stanowili nie najgorszy duet.
Na słowa mężczyzny uniosła brew i podeszła do drzwi kręcąc głową. - Może powinieneś. Ja bym sobie poradziła tylko czy ty poradziłbyś sobie tam? - dodała i ignorując jego dłoń na klamce i naciskając na nią otwierając im wyjście z zamku, który miał być przecież niepokonany. Prawdą było, że Hotel stał się dla nich rozrywką. Nie budził tak wielkiego strachu kiedy już się go poznało. To co za drzwiami przerażało ją o wiele bardziej.

z.t x2

Puls przyspieszył już wtedy, gdy zdecydowała się skłamać - łupał po ciele, drążąc pod skórą, a gdy głos Asbjorna rozległ się w osobliwej sali, Sue wleciała prosto w rozpostarte ramiona złego przeczucia. Skoro ona - dosyć ufna i prostolinijna - od razu rozpoznała, jak marne było to kłamstwo, nie łudziła się nawet, że uwierzy w nie tajemniczy głos, spowity dziwną, niepokojącą nutą; zresztą, wiedziała doskonale, że sama nie wysiliła się bardziej - obydwoje wypadli niewiarygodnie. Zdążyła jeszcze złapać spojrzenie towarzysza i odwzajemniła je, starając się zawrzeć w błękicie tęczówek pokrzepiającą iskrę - lecz prędko dostrzegła zarys szaty między regałami i to tam powędrowały oczęta. Planowała zawiesić wzrok na zjawisku, lecz zniknęło w mig. Uniesione w zaskoczeniu brwi drgnęły na zasłyszany ponownie głos - jeszcze gorszy niż przedtem, karykaturalny do granic - po plecach przeciągnął dreszczem, zalał chłodem, mrożąc krew w żyłach. Jasny błysk ślepi wrył pięty panny Lovegood w ziemię - patrzyła na nie z przerażeniem, próbując doszukać się porównań do zwierzęcych ślepi - by poczuć się bezpieczniej - ale zmieniająca się barwa odciągała uwagę, wpadając już w krwistą czerwień. Cofnęła się dopiero, gdy dziób zawisł w przestrzeni, odzywając się najpierw cicho, później przechodząc w krzyk - trzęsąca się podłoga i spadające księgi sprawiły, że chciała uciec stąd jak najprędzej - dopiero teraz zauważyła, że blade palce zaciska na skrawku szary Ingissona. Uniosła spłoszone spojrzenie, rozumiejąc, że zaraz pomkną z powrotem obydwoje - ruszyła więc, upewniając się, że Norweg nie postanowił zostać z tyłu. Niedługo później oparła się o ścianę, słysząc już deszcz i czując zapach kwiatów. Uśmiechnęła się krzywo.
- Było blisko, chytre ptaszysko - zrymowała nieświadomie, łapiąc oddech. - Ale wiesz co? - zapytała, zerkając na wyjście, do którego szybko powinni się ruszyć. Odepchnęła się od cegieł, sięgnęła dłonią włosów - zabrany kwiat musiał wypaść gdzieś w biegu. - Śmierciotule i tak są straszniejsze niż jacyś dziwni strażnicy - pokiwała głową, wystawiając za drzwi prawą nogę, oddając jej honor bycia przemokniętą jako pierwszej. Potem już wyślizgnęła się na zewnątrz, pozwalając kroplom niszczyć fryzurę, makijaż i strój. - Ciekawe, jak poszło innym - mruknęła, zastanawiając się chwilę, czy Bertie i Clara poradzili sobie ze wszystkim, czy Bojczuk gdzieś stchórzył.
- Teraz przydałoby się święto światła - stwierdziła, już lżejszym głosem, wracającym do normy.

| zt