Część otwarta

| koniec czerwca '56

Unoszący się w powietrzu niepokój zalegał nad Londynem na kształt wszechobecnych, niezdrowych oparów, nigdy nie opuszczających portowych uliczek. Powszechna niepewność, przemieszana z prasowymi doniesieniami o zniknięciach i echem grzmiącej coraz bliżej wojny, która teoretycznie powinna była utrzymywać czarodziejów w pozornie bezpiecznych schronieniach ich własnych domów, częściej niż zwykle popychała ich w stronę skromnego pokoju Sybilli. Zjawiali się coraz licznej: zrozpaczone kobiety, których bliscy znaleźli się na publikowanych w Proroku listach zaginionych, załamani pracownicy Ministerstwa, niepewni swoich targanych przez polityczne zawirowania posad, albo zwyczajni paranoicy, podejrzewający wszystkich swoich sąsiadów i członków rodziny o udział w szeroko zakrojonym spisku na ich życie. Obcowanie z nimi skutecznie pomagało jej w wyrobieniu sobie jakiego takiego pojęcia o aktualnie panujących w czarodziejskim świecie nastrojach, którego dynamiczny i stale zmieniający się rozwój obserwowała z milczącą fascynacją, póki co jeszcze nie angażując się w żaden sposób, a jedynie przyglądając się uważnie rozchodzącym się po wodzie kręgom; już prawie obmywającej jej kostki, choć jeszcze zatrzymującej się przed nimi, blisko i daleko jednocześnie. Nie spieszyła się, nie wykonywała gwałtownych ruchów, dając sobie czas na wyleczenie ran (paskudna blizna na przedramieniu, skrzętnie zasłaniana długimi rękawami sukien, bladła z dnia na dzień, tak samo, jak bladły żywe wspomnienia o rozdzierającym bólu) i nawiązując więzi, nawiązania których nie przewidziało nawet jej trzecie oko; musiała przyznać, że chociaż obecne czasy z nikim nie obchodziły się łagodnie, to życie w nich nie pozwalało na monotonię.
Uniosła czujne spojrzenie, gdy w skromnym pomieszczeniu rozległo się pukanie. Chwileczkę, wymruczała, podnosząc się z krzesła i starannie zaciągając grubą, czarną zasłonę, która oddzielała prywatną część jej pokoju od tej, w której przyjmowała klientów. Maleńkie pomieszczenie, po przedzieleniu na pół, sprawiało wrażenie jeszcze mniejszego: okrągły stolik z kilkoma płonącymi świecami, zasłonięte lustro na jednej ze ścian (wolała unikać rozproszeń) i traktujące o wróżbiarstwie księgi, upchnięte na jednej jedynej półce (bardziej na pokaz, i tak większość z nich znała na pamięć), stanowiły jedyne elementy prostego wystroju. Sybilla nie przejmowała się tworzeniem mistycznej otoczki: nie potrzebowała wonnych olejków wlewanych do kominkowego ognia ani dymiących kadzideł, nie skupiała się lepiej przy dźwiękach niepokojącej muzyki, nie pomagały jej powłóczyste szaty ani pobrzękująca biżuteria; przychodzący do niej ludzie znajdowali zazwyczaj suche odpowiedzi na swoje pytania i nic poza tym, rzadko jednak wytykali brak teatralnej otoczki – najprawdopodobniej dlatego, że pojawiająca się w dokach klientela nie należała do specjalnie wymagającej. Nawet kryształowa kula, jeden z jej największych, wyniesionych z domu skarbów, znajdowała się poza zasięgiem wzroku ewentualnych gości, ukryta bezpiecznie w upchniętym pod łóżkiem kufrze.
Raz jeszcze objęła wzrokiem cały pokój, dopiero później otwierając drzwi i wpuszczając do środka niską kobiecinę w kwiecie wieku, odzianą w szaty tak luźne, że jej drobna sylwetka niemal w nich tonęła i tak połatane, że wyglądały na wykonane z porwanych skrawków materiału. Sybilla nie powitała jej uśmiechem, jedynie wskazując dłonią na proste krzesło, stojące przy okrągłym stoliku, przykrytym ciemną, koronkową serwetą. Czarownica weszła do środka, razem ze sobą wnosząc intensywny zapach różanych perfum i czegoś jeszcze, czego Vablatsky nie była w stanie rozpoznać, ale co przywołało w niej odległe wspomnienie zapomnianego dzieciństwa. Nie uchwyciła się jednak tej myśli mocniej, odpędzając ją poza krawędzie świadomości; z przyswojonej doświadczeniem zasady, unikała jakiegokolwiek spoufalania się z klientami, trzymając na dystans ich historie i emocje, wiedząc doskonale, jak łatwo było poddać się słabościom, gdy już raz pozwoliło się na rozjątrzenie podstępnemu, kryjącemu się za mostkiem współczuciu. Kiedyś jej się to zdarzało, a co najmniej raz doprowadziło do katastrofy, która niemal pociągnęła ją na dno; obecnie hołdowała więc złotej regule, że patrzenie nie szkodziło, o ile ograniczało się jedynie do biernej obserwacji; wszelkie próby zaangażowania się w cudzą przyszłość kończyły się źle, groźne i podstępne, jak magia sama w sobie.
Jej twarz prawie więc się nie poruszała, gdy wysłuchiwała siedzącej naprzeciwko kobiety, starając się z porwanej jak jej szaty historii wyłuskać pytanie, na które odpowiedzi szukała najbardziej, szybko orientując się, że jak większość, nieznajoma bała się o przyszłość – nie swoją jednak, jak wyjaśniła na samym początku, a najmłodszej córki, od której od tygodni nie miała już żadnych wieści. Sybilla wpatrywała się przez moment w przyniesioną przez czarownicę fotografię: czarno-białą, przedstawiającą młodą dziewczynę z ciemnymi lokami, która wyglądała, jakby dopiero co skończyła Hogwart, uśmiechając się zalotnie do osoby trzymającej aparat. Fotografię wywołano w magicznym płynie, podobizna dziewczyny była więc ruchoma: śmiała się i machała, raz na jakiś czas puszczając do Sybilli oko. Zastanowiła się przez moment, czy przypadkiem jej nie pamiętała – ze szkolnych korytarzy albo zza unoszących się nad kociołkiem oparów, musiała w końcu być w podobnym wieku – ale nieistotne, pod jakim kątem by nie patrzyła, rysy młodej kobiety wydawały jej się dokładnie tak samo obce. Na szczęście; nie lubiła, gdy jej własna przeszłość spoglądała na nią zza pytających spojrzeń osób, które miała jedynie spotkać i zapomnieć w sekundzie, w której opuszczą jej pokój.
Odłożyła ostrożnie fotografię na stolik, tuż obok przygotowanej już talii kart. Wysłużonych, ale wciąż pięknych, które wzięła do rąk z widocznym szacunkiem, dając sobie chwilę na przywołanie odpowiedniej energii. Wróżbiarstwo od zawsze było dla niej czymś więcej niż tylko wyuczonym przekładaniem kart i wyczytywaniem gotowych rozwiązań z podręczników; na jasność otrzymywanych odpowiedzi wpływała subtelna, unosząca się wszędzie dookoła aura, nastawienie samych pytających, ułożenie gwiazd; były dni, w których nie potrafiła zobaczyć absolutnie niczego oraz takie, gdy prawda przychodziła do niej, zanim jeszcze zdążyła zadać pytanie. Kluczem do sukcesu było rozpoznanie, z jakim rodzajem energii miała do czynienia – i wykorzystanie jej we właściwy sposób.
Przetasowała karty ostrożnie, uważnie, wyrównując ich brzegi i dopiero potem wyciągając talię w stronę kobiety. – Proszę je przełożyć – powiedziała po prostu, przyglądając się, jak czarownica niepewnie bierze do rąk plik i starannie go przekłada. Był to moment dosyć kluczowy – taki, w którym trzymająca się nieznajomej energia mieszała się z energią kart. Skinęła głową z aprobatą, ponownie zabierając od niej tarota, po to tylko, by całość odłożyć na serwetę – tuż obok wciąż mrugającej do niej dziewczyny na zdjęciu. Szczupłymi palcami złapała za pierwszą od góry kartę i powoli ją odwróciła, kładąc na środku stolika. Dziewiątka. Pustelnik, nieodwrócony, a więc oznaczający poszukiwanie prawdy, pogoń za wiedzą, próbę odnalezienia samego siebie, wyprawę w nieznane. Karta o znaczeniu niezupełnie negatywnym, ale w nieoczywisty sposób ostrzegająca – przed zatraceniem, błądzeniem, zboczeniem ze ścieżki i porażką. – Twoja córka nie zaginęła – powiedziała gładko Sybilla, przesuwając opuszkami palców po postaci zawiniętego w płaszcz starca, trzymającego w dłoniach laskę i latarnię. – Chociaż póki co nie szuka drogi do domu. Musi najpierw odnaleźć coś innego, wśród ludzi, których nie zna, i którzy nie znają jej – mówiła dalej, nie patrząc na kobietę i nie próbując odczytać z jej twarzy reakcji. Wyciągnęła z talii kolejną kartę i położyła ją obok pierwszej. Szóstka mieczy, skrzyżowanych ze sobą. – Póki co błądzi. Pomyliła się, źle oceniając sytuację i narażając się na zgubę. – Mówiła płasko, bez emocji, przekazując informacje, ale nie próbując okazywać współczucia ani zrozumienia, to nie była jej rola; interpretacja wróżby i jej znaczenia należała do siedzącej naprzeciwko kobiety – tak samo, jak poradzenie sobie z ewentualnymi konsekwencjami.
Trzecią kartą okazała się czwórka pucharów, oznaczająca podążanie za głosem serca i przyznanie się do targających duszą emocji. Później czternastka, Wieża, strach przed sukcesem, upadki trzymające przy ziemi i obciążenie przeszłością. Na miejscu piątym pojawił się Rycerz Monet; Sybilla uniosła wyżej ciemne brwi, lubiła ten moment odkrywania rzeczywistości, coraz wyraźniej wysuwającej się z otaczającej ją oparów. – Spotkała kogoś na swojej drodze – przekazała czarownicy, wskazując palcem na podobiznę odzianego w zbroję mężczyzny, dzierżącego w dłoni przypominającą wielkiego galeona tarczę. – Osobę chłodną, ale posiadającą doskonałe zdolności organizacyjne, która pomoże jej uporządkować panujący w jej życiu chaos – dodała, sięgając po szóstą kartę – ostatnią w tym rozdaniu. Trzynastka; Śmierć. Na szóstej pozycji wyjątkowo niepomyślna, chociaż niekoniecznie oznaczająca najgorsze. – Koniec jej podróży jest już bliski i nie będzie taki, jakiego by chciała. W jej przyszłości widzę przemianę naznaczoną bólem i cierpieniem, coś, co jest już w toku i nie da się tego zatrzymać – zakończyła, po czym zebrała karty, odkładając je z powrotem do talii i po raz pierwszy od początku wróżenia odnajdując spojrzeniem twarz kobiety.
Nie czuła wyrzutów sumienia, odbierając od niej zapłatę i odprowadzając ją do drzwi; już dawno nauczyła się, że cudza przyszłość nie należała do jej zmartwień i nie planowała też takowymi jej uczynić. Od historii kobiety i jej córki odcięła się więc w sekundzie, w której nieznajoma zniknęła na korytarzu, po czym wyprostowała fałdy sukni, przygotowując się na przyjęcie kolejnej osoby.

| zt