Cassandra przeklina ten dzień, dzień swoich narodzin. Z dzieciństwa nic nie pamięta, prócz tego, co przekazała jej matka – ponoć gdy jako dziecko wychodziła na zewnątrz, cichły ptaki. Doniczkowa piwonia, którą miała w pokoju, zwiędła pewnego dnia bez powodu. Pokaz magicznej siły? Być może, była wszak córką czarownicy, sławnej już w tamtym czasie wróżbitki, Cassandry Vablatsky. Ojca nie znała. I nigdy nie chciała poznać.
Nie pamięta też pierwszej wizji. Ile mogła mieć lat, pięć? Więcej nie. Początkowo objawy był łagodniejsze. Małej Cassandrze tężała dziecięca twarz, szmaragdowe oczy bezmyślnie podążały za wizjami, których nikt inny prócz niej nie widział. Dla matki dar, dla niej przekleństwo. Czasem we śnie, a czasem na jawie – jej „trzecie oko” otwiera się wyłącznie na tragedie, wieszczy śmierć, łzy i cierpienie – już od najmłodszych, dziecięcych lat.

Tiara nie była pewna. Zmienisz się, mówiła, zmienisz się, ale nie zapomnij o prawdziwej sobie. Ostatecznie odesłała Cassandrę do Ravenclawu, nie Slytherinu, zapewne z korzyścią dla dziewczyny - jej przekleństwo bowiem prędko stało się obiektem kpin rówieśników.
Napady się nasilały, dochodziły do nich drgawki, z roku na rok coraz bardziej przypominały napady typowo padaczkowe. Złorzeczyła rówieśnikom, przepowiadała śmierć ich bliskich, rodziców, dziadków, jednych już, innych za parędziesiąt lat, aż w końcu została sama. Nikt nie przepada za posłańcami ponurych wieści, nawet, jeśli nie są winni ich treści. Sprawiała wrażenie wycofanej, nieśmiałej, nieco oderwanej od rzeczywistości. Inni odrzucali jej bliskość, więc zaczęła stronić od ludzi. Z daleka przyglądała się ludziom Toma Riddle'a, a także jemu samemu, mając nadzieję, że oni nie zauważą jej. Choć młodzieniec był niezwykle czarujący, bystry, elokwentny... epatował też czymś, co budziło dziwny niepokój.
Uciekała w naukę, której poświęcała większość swojego czasu w dzieciństwie. Nie miała przyjaciół ani rodzeństwa, zajęta karierą matka nieczęsto odpisywała na jej listy. Wolny czas spędzała na spacerach po błoniach – głównie w trakcie deszczu, kiedy nie było tam nikogo innego. I przy brzegach Zakazanego Lasu, gdzie karmiła testrale, które tak jak Cassandra nie miały wpływu na to, czym były, ani nie zasłużyły sobie na odrazę, którą wzbudzały. Po prostu istniały, powiązane niewidzialną nicią ze światem śmierci.
Nauczyciele nie traktowali jej surowo, widząc, że poświęca nauce dużo czasu. Mistrz Eliksirów, profesor Slughorn, próbował nawet ulżyć jej cierpieniom, pracując nad preparatem, który złagodziłby napady. Nieco pomógł. Była niewątpliwą pupilką na lekcjach wróżbiarstwa, na które jednak chodziła niechętnie. Jej dar był dla niej przekleństwem, nie chciała go rozwijać... lecz on rozwijał się mimowolnie, ilekroć Cassandra spojrzała w fusy lub gwiazdy błyszczące na atramentowym niebie. Przedłużająca się wojna w świecie czarodziejów mocno na niej ciążyła, nocami i za dnia, z rana i wieczorem, ciągle nawiedzało ją okrucieństwo konfliktu. Dobrze radziła sobie również na astronomii, runach i zielarstwie, sprawnie na eliksirach. Uroki nigdy nie szły jej najlepiej, nie miała na tyle nerwów ani dość refleksu, by brylować na obronie przed czarną magią – z przedmiotów dotyczących rzucania zaklęć preferowała transmutację.
Robiła wszystko, by nie iść w ślady matki, która utrzymywała się z jasnowidzenia – czarne wizje ją przerastały. Kierowały jej życiem od urodzenia, czyhały nad nią niby potworne macki, gotowe w każdej chwili zaatakować. Ukończywszy szkołę z dobrymi wynikami dostała się do szkoły uzdrowicieli, wierząc, że w szpitalu św. Munga odnajdzie swoje miejsce. Imponował jej szacunek, jakim darzono medyków, a także wiedza, jaką posiadali. Chciała pomagać innym, ratować życie. Chciała wyprzeć swój talent, udawać, że nie istnieje i wieść normalne, spokojne życie. Dar nauczył ją wiary w przeznaczenie, swojego jednak nie ujrzała we śnie nigdy.

Opuściwszy bezpieczne mury Hogwartu wróciła do matki. Nadzieje jakie pokładano w Albusie Dumbledorze okazały się płonne, a Grindelwald wciąż siał postrach. Cassandra niestrudzenie odbywała swoje nauki, w gorętszym okresie niekiedy nocując w szpitalu, by nie wracać późnymi wieczorami do domu. Konflikt był żywy, zbierał trupy, a sale w Mungu pękały w szwach. Trzeba było wszystkich rąk do pracy – pomagała, na ile potrafiła, tym samym zdobywając cenne doświadczenie niezbędne w przyszłej praktyce. Jej nauki trwały niecałe trzy lata, zakończyły się pewnego majowego wieczoru. Podczas asysty przy operacji człowieka poparzonego jadem tentakuli, gdy zdarzył się nieszczęśliwy wypadek.
Pamięta dokładnie moment, w którym jej dłoń zaczęła drżeć. Trzymała igłę przy skórze pacjenta, miała zaszyć ranę, z której sączyła się krew. Wiedziała już wtedy, że traci nad sobą kontrolę – i wiedziała, że nie będzie już w stanie nic uczynić. Pamięta bardziej niż dokładnie te parę sekund, długich jak miesiące, kiedy usiłowała zachować trzeźwość umysłu... Na nic zdały się jej wysiłki, opadła na rannego i straciła przytomność, a jej trzecie oko otworzyło się na kolejną dramatyczną wizję śmierci nieznajomego człowieka. Mężczyzna zmarł, nieodratowany, a Cassandra została wyrzucona z kursu. Zamiast dyplomu otrzymała jedynie obietnicę, jakoby w Mungu mieli jej już nigdy do pracy nie przyjąć. Poświęciła pół życia na to, by zostać uzdrowicielką – choć była wtedy jeszcze bardzo młoda, to wówczas wydawało jej się, że na zmiany jest już za późno, nie mogła zrezygnować. Znalazłszy się w sytuacji bez wyjścia trafiła więc na mroczną skazę magicznej części Londynu – Ulicę Śmiertelnego Nokturnu. Tam, gdzie nikt nigdy nikogo nie pytał o dyplom. Zataiła ten fakt przed matką, zapewniając ją, że kontynuuje nauki na kursie.
Zgodzono się ją zatrudnić w Mantykorze, miejscowej mordowni. Cassandra otrzymała nieduży pokoik o wątpliwym luksusie, gdzie nie tylko mieszkała, ale i opatrywała bywalców klubu z ran po bójkach, zorganizowanych, jak i przypadkowych, bądź przywracała ich do przytomności po zatruciach i przepiciach. Uczyła się na tych ludziach, z wieloma urazami miała wówczas do czynienia po raz pierwszy – ale radziła sobie z nimi, lepiej lub gorzej. Szczęście tym razem jej sprzyjało, pacjenci nie byli czarodziejami, którzy obawialiby się pozostawionej blizny lub bardziej bolesnego zabiegu. Miała do czynienia z ludźmi silnymi, zaprawionymi w bojach i, zdawałoby się, nieustraszonymi. Przez pół roku rzucona na głęboką wodę nauczyła się tam nie mniej niż w szpitalu. „Kawałek szkła wbił ci się w twarz, kiedy ten dryblas ze stolika obok rozbił na twojej głowie butelkę? Weźmiemy cię do Cassandry. Przemyje, pomaże, rano będzie jak nowe. Będzie bolało jak diabli, bo tutaj nie ma warunków, ale lepsze to, niż tłumaczenie się ze wszystkiego przed medykami w Mungu. Jest trochę dziwna, ale zaufaj jej i wszystko będzie w porządku” – mówili.
Początki na nowym gruncie nie były łatwe, ale Nokturn wyrabia charakter. Cassandra zaczęła nabierać pewności siebie, zamieniać się w kobietę kapryśną, pewną siebie i zdecydowaną, odbijając sobie w ten sposób dzieciństwo pełne lęków i samotności. Miała ze zbirami jasny, klarowny układ: oni zapewniali jej ochronę, a ona w zamian oferowała dyskretną i umiejętną pomoc uzdrowicielską. Nie ukończyła kursu, ale była pilną studentką, przez cały czas uczyła się na własnych błędach i starała  dokształcać się na boku. Wiedziała, że nie mogła sobie pozwolić na błąd.
Wkrótce jej imię stało się na Nokturnie powszechnie znane.

W Mantrzykorze poznała mężczyznę, z którym, połączona węzłem bliskości, sypiała przez niespełna pół roku. Wmawiała sobie, ze był to tylko jednorazowy akt gniewu, kiedy uderzył ją po raz pierwszy, że ludzie się kłócą, kiedy zrobił to po raz drugi, że mężczyźni czasem się unoszą...  Mocno odczuwała jego pogardę. Ale równie mocno go kochała – z każdym kolejnym dniem i z każdym kolejnym zadanym ciosem coraz mocniej. Nie potrafiła odejść, podążała za głosem serca, nie rozsądku – do czasu, aż zaszła w ciążę. Miała wizję, widziała, co się wydarzy; że skrzywdzi to dziecko tak, jak teraz krzywdził ją. Nie mogła na to pozwolić. Pewnego dnia, kiedy był w pracy, zabrała wszystkie swoje rzeczy i zniknęła z jego życia raz na zawsze – zniknęły obie, ona i ich nienarodzona córka. Wróciła wtedy do domu, gdzie mieszkała później przez większy okres ciąży i parę miesięcy po porodzie. W tym czasie jej napady wydawały się szczególnie niebezpieczne, zagrażały wszakże życiu małego dziecka. A nikt nie wiedział tyle zarówno o nich, jak i o samej Cassandrze, co jej własna matka.

Za pieniądze zarobione w Mantykorze Cassandra zdecydowała się wynająć nieduży dwupoziomowy dom na Ulicy Śmiertelnego Nokturnu. To stara drewniana chata o skrzypiącej podłodze, którą przystosowała do własnych potrzeb i zamieniła w niewielką lecznicę. W pokoju przeznaczonym dla pacjentów znajdują się dwa niewygodne łóżka i jeden siennik – niewiele, ale we własnym kącie poczuła się dużo lepiej, niż na matczynym garnuszku. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że Nokturn nie jest dobrym miejscem na wychowywanie dziecka, ale przecież to tylko chwilowe, powtarzała sobie ciągle, tylko na parę miesięcy, póki nie stanie na nogi i nie odkryje swojej właściwej drogi. Chwile szybciej, niż planowała, przeobraziły się w miesiące, a miesiące w lata. Jej przychodnia funkcjonuje już od sześciu lat.
Usługi Cassandry są stosunkowo tanie, choć przeprowadzane w słabych warunkach i zazwyczaj mocno bolesne dla pacjenta. Jej igły nie zawsze są ostre, a ręczniki nie zawsze perfekcyjnie czyste – ale za to dostępne dla każdego mruka spod ciemnej gwiazdy. Nie posiada również wyspecjalizowanych magicznych przedmiotów przydatnych podczas wielu zabiegów. Nigdy nie pyta o nazwisko.
Leczy praktycznie wszystko, z czym się do niej przyjdzie. Coraz częściej zdarza jej się oglądać martwe ciała w sytuacjach, kiedy klienci nie są zainteresowani oddaniem zwłok praworządnym służbom. Cassandra nie zadaje niepotrzebnych pytań. Robi, za co jej się płaci i stara się robić to dobrze. Przez sześć lat prowadzenia lecznicy nabrała dużego doświadczenia i odbyła niezwykle cenną praktykę, weszła w schematy uzdrowicielskiej pracy, a nawet zrozumiała zasady panujące na Nokturnie. Już świadoma własnych umiejętności nie obawia się przeprowadzać nawet skomplikowanych zabiegów. Gdzie diabeł nie może... tam przyślijcie Cassandrę. Czasem woła ją się na zorganizowane pojedynki, czasem przynosi się jej półżywych z knajp i rynsztoków - a czasem zbiera ich sama.
Być może czasem jest aż nazbyt pewna –  stażu wszakże ostatecznie nie ukończyła, a poprzez samodoskonalenie nie uda się jej z pewnością opanować wszystkiego, brakuje jej również specjalistycznego magicznego sprzętu, eliksirów, a nawet rzeczy tak błahych, jak opatrunki, które w obecnych warunkach najczęściej pierze jej córka.
Nad pacjentem zawsze zachowuje stalowe nerwy. Nie brzydzi jej już ludzka biologia, najohydniejsze rany nie czynią na niej większego wrażenia, nie czyni go także leżące przy niej, purkające i bulgoczące martwe ciało. Podczas pracy wydaje się chłodna i zdystansowana, beznamiętna, zupełnie jak gdyby kroiła chleb lub cerowała stare skarpety.

Pośród wielu osób, które się przewinęły przez jej skromny przybytek, najmocniej zapamiętała  mężczyznę zajmującego się handlem trollami. Przebywał u niej aż tydzień, na leczeniu wyjątkowo ciężkich ran pozostawionych przez czarną magię – było to z jej strony niecodzienne, zwykle nie trzymała pacjentów dłużej niż trzy dni, niezależnie od ich stanu. Z przeszło dwadzieścia lat starszym od niej czarodziejem rychło znalazła jednak wspólny język i szanowała czas, który spędzili razem. Zainteresowanej pochodzeniem ran Cassandrze Yaxley zaprezentował działanie czarnej magii, przekazując jej podstawy tejże dziedziny.
Nie miał pieniędzy, więc jako zapłatę ofiarował jej trolla, który w onym czasie wydawał mu się zbyt słaby, by sprzedać go po właściwych stawkach. Umhra – bo tak się nazywał –  okazał się być inteligentnym, o ile tylko można tak powiedzieć o trollu,  stworzeniem, niezwykle łagodnym. Niedużym, o krótkich kończynach, opasłym tułowiu i zielonkawej skórze. Jego pysk, porośnięty kurzajkami, wydaje się nawet czasem uśmiechać. Mierzy około dwóch metrów – co jak na trolla znaczy bardzo niewiele. Cassandra zapewnia mu pożywienie, a on zapewnia jej bezpieczeństwo. Lubią się. Co prawda roztacza się od niego dość specyficzny zapach, ale w pomieszczeniu, w którym i tak co rusz pojawiają się kolejne zwłoki, nie robi to wielkiej różnicy.
Umhra stał się czymś w rodzaju ducha opiekuńczego, strażnika domowego ogniska. Cassandrze dodał pewności siebie, dzięki niemu uzdrowicielka nie musiała dłużej lękać się przebudzenia swoich pacjentów. Jej córce dał natomiast przyjaźń, której dziewczynka nie mogła odnaleźć nigdzie indziej.

Dziś Cassandra jest osobą, która wie, czego chce i nie obawia się przebierać w środkach, aby zdobyć cel. Życie nauczyło ją ostrożności, przezorności, zrozumiała, jak istotne jest zachowanie zdrowego rozsądku w każdej sytuacji. Bywa zachowawcza, ostrożna, nieufna – minie sporo czasu, nim zwierzy się ze swoich tajemnic. Ciągłe ukrywanie się i praca z najgorszymi zbirami spod ciemnej gwiazdy wypracowały u niej pewnego rodzaju wyrachowanie. Potrafi kłamać, grać kogoś, kim nie jest, udawać celem osiągnięcia korzyści. Stała się kobietą świadomą swojego ciała, zdolną przyjąć rolę uwodzicielki pozbawionej skrupułów. Pod tą wyjątkowo grubą skorupą fałszu i obojętności, w sercu Cassandry wciąż tli się jednak płomyk ciepła, złakniony prawdziwej i szczerej bliskości drugiego człowieka.
Dziś mocniej, niż kiedykolwiek wcześniej, wierzy w moc przeznaczenia. Szpital św. Munga nie był jej pisany, jej szczęściem okazała się być córka, która przecież nie przyszłaby na świat, gdyby Cassandra nigdy nie pojawiła się na Notkurnie. Zamiast walczyć ze swoim życiem, dała się ponieść wartkiemu nurtowi. Zrozumiała, że nigdy nie pozbędzie się swojego przekleństwa, zapragnęła więc przejąć nad nim kontrolę. Zgłębia arkana wróżbiarstwa, sięgnęła po publikacje matki. Żyje w ciągłym strachu, obawiała się, że podczas zamieszania z Grindelwaldem, ktoś będzie mógł chcieć sięgnąć po jej dar – przecież wie, że Ministerstwo kontroluje wieszczy. Ukrywa się. Ucieka.
Wraz z córką zaczęła ćwiczyć animagię, sądząc, że dzięki niej dziewczynka będzie miała więcej wolności, że to pomoże w ochronie dziecka. Wie, że Lisa nie ma szans dokonać większych postępów, póki nie otrzyma pierwszej różdżki, lecz chce zaznajomić ją z tematem jak najwcześniej, by później przyszedł z większą łatwością. Przeceniła również swoje możliwości, podczas wspólnych prób jedynie włosy Cassandry zmieniają kolor na kruczy, kilka razy zdało jej się, że jej stopy zaczęły przeobrażać się w szpony i nic ponadto się nie wydarzyło. Przed nimi obiema jeszcze wiele lat żmudnych ćwiczeń.

Lisa ma już dzisiaj sześć lat i jest dla Cassandry prawdziwym szczęściem. Nie zna swojego ojca, wie o nim tyle, że wyjechał bardzo daleko. To ładne dziecko, ma urodę po matce. Bardzo dojrzałe jak na swój wiek, spokojne. Nokturn wyrabia charakter. Cassandra wychowywała córkę razem z przyjaciółką, której bliskość w onym czasie była dla niej jak miód na rozszarpane rany.
Dziś Cassandra żyje tylko dla niej, tylko dla córki, którą kocha całym sercem i za którą bez wahania oddałaby wszystko co ma, a nawet to, czego nie ma, a co mogłaby zdobyć. Obwinia się za przekazanie jej swojego przekleństwa, nieprzerwanie żywi jednak nadzieję, że wizje Lisy będą się objawiać w łagodniejszy sposób, niż u niej. Bardziej jak u babki.

Nazwisko, które nosi, jest sławne, dlatego też nazwiska – będąc na Nokturnie – nie używa nigdy. Jest Cassandrą. Po prostu Cassandrą, nie Cassandrą Vablatsky. Napady, które miewa, są jednakże widowiskowe, temu też trudno uznać byłoby je za tajemnicę. Co prawda, wiedzą o nich głównie bliscy przyjaciele, rodzina, ale także – kilku pacjentów, przy których zdarzyło jej się utracić nad sobą kontrolę. Wiedzą także ludzie z Munga, którzy byli świadkami jej napadu podczas asysty przy operacji. Musieli również wiedzieć nauczyciele oraz część uczniów. Krąg takich osób – choć niby poufny – wydaje się samej Cassandrze niebywale duży, a to rodzi w niej obawę o swoją własną przyszłość. Ona chce tylko przeżyć – po prostu. Przeżyć, by móc chronić swoje dziecko.

Może wydawać się niedostępna, bywa sarkastyczna. Nie przepada za mężczyznami. Wysoko uniesiona głowa świadczy o bucie i pewności siebie; doskonale skrywa nieustannie towarzyszący jej lęk. Ma zgrabną, kobiecą sylwetkę, jest raczej wysoka, czekoladowe włosy w lecznicy kryje pod chustą, dodatkowo splatając je w gruby, przewiązany czarną wstążką warkocz. Nosi się odpowiednio do sytuacji, raczej nie prowokacyjnie.

Żmudne ćwiczenia, ciężka praktyka i lata nauki, bystry rozum, zdolności koncentracji i skupienia umożliwiły jej ziścić pragnienia i pojąć sztukę animagii - choć, przynajmniej na razie, na podstawowym poziomie. Nie była zaskoczona, że stworzeniem, które formę przybrała, była wrona - uosobienie złych wieści, złowróżbny symbol, zwiastun śmierci unoszący się nad polem bitwy. Znajomość podstaw nie umożliwia jej - jeszcze - korzystania z tej zdolności tak, jak tego pragnęła, ale nie spoczęła na laurach i wciąż pracuje nas swoimi umiejętnościami. Nie prioretytowo, te w ostatnich miesiącach mocno się przeorganizowały.

Powrót ojca Lysandry początkowo wzbudził w niej popłoch, lecz oto musiała wreszcie stanąć naprzeciw koszmaru jej życia - koszmaru, który ostatecznie pokonała przy pomocy sojuszników zyskanych dzięki nokturnowej działalności. Zamordowali go Mulciberowie, chroniąc jej córkę przed potwornym losem. Ojciec i syn stanęli naprzeciw syna i brata - ta sama krew, co w ich trojgu, krążyła wszak w widocznych przez zbyt bladą skórę żyłach Lysandry.
Te wydarzenia położyły się cieniem na wszystkim, w co dotąd wierzyła - udowadniając, że to nie tajemnicze fatum rządzi nią, a ona nim. Powoli zaczynała zdawać sobie sprawę z faktu, że bez swoich umiejętności nie mogłaby przewidzieć wydarzeń, którym udało się przecież zapobiec. Urosła w wewnętrzną siłę, zyskała więcej pewności siebie, pozbyła się irracjonalnych lęków. Przestała wypierać się daru, odnajdując w nim swoją siłę, przestała wypierać się nazwiska, wywołując je z dumą - była Cassandrą Vablatsky i posiadała talent, za który wielu gotowych byłoby umrzeć.

Była Cassandrą Vablatsky i nikt nie był w stanie skrzywdzić jej dziecka.

Wielki pożar Białej Wywerny na Nokturnie wywołał wątpliwości u każdego czarodzieja, który na własne oczy ujrzał jego skutki, Cassandra gościła w swoich progach wielu, którzy zostali tamtego wieczoru ranni, nie dowierzając ogromowi destrukcji. Jednak to nie tamta noc, a kolejna, kiedy potężny magiczny wybuch zalał kraj straszliwą czarną magią, utwierdziły ją w przekonaniu, że w nadchodzącej wojnie musiała zająć czyjąś stronę - i że musiała być to strona wygranego, a tej upatrywała się jedynie wśród ludzi, których potęgę znała.
Anomalie najmocniej uderzyły w dzieci, również w Lysandrę, którą większość maja poiła eliksirami słodkiego snu, zabezpieczając jej delikatną psychikę przed okrucieństwami dnia codziennego: Cassandra chciała zrozumieć. Pojąć magię, krzywdzącą jej dziecko, zdobyć wiedzę, która pozwoli jej zatrzymać ten koszmar. Rycerze Walpurgii to umożliwiali, więc ona stała się ich częścią. Nie kierowała nią idea, kierowała się zyskiem i potrzebą bezpieczeństwa, wiedząc, że posiada umiejętności, które mogą zadowolić człowieka dowodzącego tak potężnym czarodziejom jak ci, których znała i o których wiedziała, że stali u jego boku. Wiedziała, że potrafi być przydatna - i że jest w stanie wyrobić sobie pozycję własną ciężką pracą. Już od dłuższego czasu odświeżała swoją wiedzę dotyczącą alchemii, była uzdrowicielką z doświadczeniem, którego potrzebowali, posiadała też trzecie oko. I zamiast nadal wypierać się swojego daru, pragnęła nad tym okiem - i tym, co potrafiło dostrzec - wreszcie zapanować.

I nie zamierzała pozwolić zginąć na wojnie czarodziejom, którzy ochronili jej córkę.

Szybko wcielała plany w życie, ledwie kilka dni po dołączeniu do organizacji zasiliwszy szeregi jednostki badawczej tychże i podejmując ambitną próbę zaleczenia sinicy. Choroba zbyt często występująca wśród czarodziejów - również za sprawą anomalii - okazała się zgrozą rycerzy, których zamierzała przed nią osłonić.

Narastający konflikt, jak i insze krwawe wydarzenia, zabrały jej wiele kobiet, które były jej bliskie. Pamięta - i pielęgnuje w sobie tęsknotę, która powoli rozpala iskrę zemsty. Serce dopuszcza się do siebie więcej emocji, po raz drugi otwierając się przed mężczyzną - dzielącym krew z pierwszym. Ostatni żywy, jak z baśni o trzech braciach, tak inny od zmarłych, był jej przyjacielem, obrońcą i przewodnikiem na wojennej ścieżce.

Nic co piękne trwać wiecznie nie może, tragiczny splot zdarzeń doprowadził do odsunięcia się Cassandry od Mulciberów, tragiczny tym bardziej, że wkrótce  przestała krwawić i z przerażeniem pojęła, że - po raz drugi - była brzemienna. Gdy pierwszy szok minął, postanowiła też, że dziecko urodzi i pokocha je tak, jak pokochała starszą córkę.
Pewna była, że dziecko urodzi się dziewczynką, jednak znaki na niebie zaczynały wyglądać niepokojąco - unikała czytania pojawiających się omenów aż do rozwiązania, gdy dłużej od prawdy uciekać już nie mogła - chłopcu nadała imię na imię Calchas, po słynnym jasnowidzu, zupełnie jakby chciała, by jednak przebudził się w nim dar, którego sama się bała.
Niechętnie zgodziła się w końcu poznać go z ojcem. Ramsey mógł dać mu bezpieczeństwo samym istnieniem. Jego ojcostwo z pewnością miało powstrzymać ewentualne mordercze zakusy pozostałych rycerzy, oskarżenia o nieczystą krew, a jego nazwisko - mogło uchronić go przed okrutnym dla Vablatskych fatum.
Trudno jej było schować własną dumę, ale dla swojego dziecka - zrobiłaby dosłownie wszystko.

Nade wszystko musiała jednak wreszcie zapracować na własną pozycję - nie zamierzała dłużej liczyć na protekcję bliskich. Gdy ci pojęli, że została spętana rycerskim obowiązkiem, przestali odczuwać względem niej dług wdzięczności - i przestali też czuć się w obowiązku pełnić go po drugiej stronie. Zaczęli wymagać i stawiać żądania. Odczuła wtedy zawód, tak głęboki jak nigdy, choć z biegiem lat winna wziąć od życia poważniejszą lekcję. Przecież wiedziała, że kiedy człowiek potrafi liczyć - liczyć powinien przede wszystkim na siebie samego.  
Oddała się zatem służbie Czarnemu Panu, szukając jego aprobaty, przychylnego spojrzenia, chcąc wkraść się w jego łaski. Wiedziała, że tej nie odbierze jej nikt - i że tej nikt nie będzie miał odwagi się sprzeciwić. Szukała u niego protekcji, jakiej nie mogła już zyskać wśród swoich dotychczasowych sprzymierzeńców. Miała umysł ostry, bez trudu pochłaniała wiedzę, wiedziała o anatomii czarodziejskiego ciała więcej, niż dyplomowani uzdrowiciele - oczywiście, że potrafiła to zrobić.
Po wybuchu przedziwnej magii, po anomaliach, które nawiedziły Anglię, dołączyła do świeżo powołanej jednostki badawczej Rycerzy Walpurgii, by wraz z alchemikiem Valerijem przyjrzeć się temu, co zniszczyło dotychczasowy świat. Tropem śladów trafili do Azkabanu, gdzie miał się mieścić koniec i początek: potwierdzone przez krótkie przesłuchanie znajdującego się w niewoli Czarnego Pana Grindelwalda. Chyba wtedy po raz pierwszy - stojąc z nim twarzą w twarz - poczuła, że jest naprawdę silna. Wraz z pozostałymi opracowała plan, który miał ochronić Azkaban przed Zakonem Feniksa i pozwolić im wydobyć z niego pełnię jego nienawistnej mocy. Czarny Pan stałby się niezwyciężony - również dzięki niej. Tak się jednak nie stało, plan był dobry, ale zawiedli ludzie.
Nie mając powodów szczycić się laurami na skroniach wnet zaczęła działać dalej: plaga sinicy rozniosła się po rycerzach niby dokuczliwy swąd, a wśród ludzi tonących w bezmiarze czarnej magii ta choroba okazała się być szczególnie niebezpieczną. Cassandra rzuciła jej wyzwanie, rozwikłała zagadkę i uleczyła cierpiących rycerzy, odbierając im słabości.
Wtedy po raz drugi poczuła, że jest silna. Wyleczyć sinicę potrafiła tylko ona.

Propozycja ze strony samego nestora rodu Burke spadła na nią jak grom z jasnego nieba. Przyjęła ją bez zastanowienia. Odtąd miała dbać o zdrowie arystokratów z Durham, zarabiając więcej i znacząc też więcej. Burke'owie na mrocznym Nokturnie cieszyli się wszak szczególnym poważaniem. Arystokrata nie wiedział pewnie, że zastał ją w potrzebie, że jego propozycja była dla niej wtedy tratwą, której tonąca mogła się chwycić. Dopełnić obietnicy nie było jej łatwo, brzemienna nie powinna pracować tak dużo - ale była silna, potrafiła to zrobić.
I zrobiła.

Nastroje się zaostrzały, wkrótce zaostrzyła się i sytuacja - wojna na dobre zagościła na ulicach miasta. Calchas przyszedł na świat w lutym, właściwie w przeddzień londyńskiego koszmaru. W tamtych miesiącach w lecznicy pomagała jej dziewczyna, która została jej uczennicą - spędzając czas tak przy pacjentach, jak przy domowych pracach, odwdzięczając się tym samym za zyskane doświadczenie i wiedzę, którą dzieliła się z nią Cassandra.
Tylko dzięki niej była sobie w stanie poradzić wtedy - i później, już w połogu. Trudniejsze czasy wymagały od niej coraz więcej. Podczas wojny więcej czarodziejów potrzebowało jej pomocy - a ona musiała zająć się przecież małym dzieckiem.

Calchas był do niej podobny, miał włosy czarne jak skrzydło kruka i oczy zielone jak szmaragd morderczego zaklęcia. Czuła jednak, że charakterem bardziej będzie przypominał ojca. Że będzie jak on bezwzględny. I jak on potężny. Zdobył jej serce tak samo, jak wcześniej zdobyła je Lysandra - choć w jej głowie coraz śmielej odzywały się obawy odnośnie jego przyszłości.

Znów zaczynała bać się jutra.