Plac zabaw

| 7 maja?

Pogoda nie zachęcała do spacerów, ale mimo to Charlene opuściła dom, ciasno opatulając się płaszczem i mocno naciągając kaptur. Mieszkając w Londynie od kilku lat zdążyła już poznać tę okolicę i to całkiem nieźle, choć zwykle spacerowała tu jako kot. Dziś jednak nie zdecydowała się na przemianę; w tym deszczu jej futerko momentalnie by przemokło, narażając ją na nieznośny ziąb. Odkąd została animagiem, zaczęła naprawdę współczuć tym wszystkim biednym bezpańskim kotom, które musiały spędzać na ulicach nawet zimę. I żałowała, że nie mogła dać domu wszystkim znajdom, które czasami przychodziły pod jej dom, i z którymi spacerowała uliczkami, gdy sama była kotem. I choć często pomagała im, zostawiając trochę jedzenia i oferując skrawek osłoniętej przestrzeni na podwórzu, na stałe mieszkał u niej tylko kot Helen, z którym w pewnym sensie zaprzyjaźniła się po śmierci siostry, która osamotniła ich oboje. Wkrótce miały minąć cztery lata, odkąd jej zabrakło.
Kałuże chlupotały pod jej butami, niebo było zasnute chmurami i praktycznie nie widziała mugoli. Nawet okolice placu zabaw trąciły zaskakującą pustką, choć zazwyczaj widziała tu całkiem sporo dzieci. To było jednak, zanim wydarzyło się zło z przełomu miesięcy, które wpłynęło na czarodziejów i mugoli, a nawet na pogodę. Te paskudne deszcze z ostatnich dni też musiały być efektem anomalii, bo było ich zbyt wiele nawet jak na brytyjską pogodę.
Przeszła obok smętnie wiszących huśtawek poruszanych wiatrem; powietrze przecinało ich żałosne skrzypienie, a pod zjeżdżalnią utworzyła się rozległa kałuża. W tej scenerii miejsce wyglądało raczej jak obrazek z powieści grozy niż jak miły, urokliwy zakątek dla dzieci i ich rodzin. Przeszła dalej, docierając do ławek znajdujących się nieopodal. Dzięki osłonie drzew było tam bardziej sucho niż w innych miejscach, a jeśli deszcz przybierze na sile... Cóż, zawsze mogły zmienić miejsce spotkania. Jednak Charlene po spędzeniu poranka w półmroku pracowni alchemicznej Munga miała ochotę trochę się przewietrzyć. Lubiła spędzać czas na świeżym powietrzu, choć w maju niosło to ze sobą posmak ryzyka ze strony kaprysów pogody lub magii. Z wielkim żalem ograniczyła czary do minimum, gdy któryś raz z kolei dostała krwotoku z nosa lub rzuciła nie takie zaklęcie jak potrzeba.
Przysiadła na ławce, jeszcze ciaśniej owijając się płaszczem i wpatrując się w przestrzeń przed sobą. I czekała, mając nadzieję, że dawna szkolna znajoma przybędzie. Charlie naprawdę martwiła się o nią i o innych swoich znajomych w tych ostatnich dniach, naoglądała się bowiem wielu nieprzyjemnych skutków anomalii. Te nie ominęły nawet jej własnej rodziny, choć na szczęście nikt z nich nie ucierpiał poważniej.

Charlene zdawała sobie sprawę, że przez anomalie ucierpiało wielu ludzi. Ostatnie dni były wyjątkowo wytężone jeśli chodzi o przygotowywanie medykamentów, często zostawała po godzinach, żeby zatroszczyć się o zapasy. Właśnie z tego powodu zaniedbała w ostatnich dniach inne aktywności i życie towarzyskie, nie dała rady się wyrwać nawet na spotkanie Zakonu. Będzie musiała znaleźć inny sposób, żeby poznać ważne informacje, które umknęły jej przez nawał pracy. Kto wie, może padły tam cenne wskazówki dotyczące anomalii i innych wydarzeń? To wszystko budziło w Charlene niepokój, ale także pewną dziwną ciekawość. Jej ciekawa świata dusza lubiła głowić się nad rozmaitymi problemami, choć istoty tych wciąż nie potrafiła zrozumieć. Skąd to wszystko się wzięło i dlaczego zaczęło się tak nagle?
Sama miała szczęście, poza stosunkowo niegroźnymi komplikacjami przy rzucaniu zaklęć nie zdarzyło jej się nic poważnego. Gorzej zniosła to jej matka, która została teleportowana poza dom i doświadczyła niepokojących omamów, o których nie potrafiła mówić, ale Charlene mogła odnieść wrażenie, że to wcale nie poprawiło jej stanu, który od czasu odejścia Helen był dość chwiejny.
Po tamtej pierwszomajowej nocy napisała listy do kilku krewnych i znajomych, by upewnić się, jak znieśli przełom miesięcy i czy na pewno było wszystko w porządku. Leanne znała dość dobrze z Hogwartu; obie były w Ravenclawie i dzielił je tylko rok, co sprzyjało nawiązaniu znajomości już w szkole. Dwie bystre dusze musiały trzymać się razem.
Gdy ją zobaczyła, mogła odnieść wrażenie, że nie jest najlepiej. Możliwe, że tylko jej się wydawało, zresztą ostatnimi czasy rzadko widywała radosnych i beztroskich ludzi. Niemal wszyscy zdawali się przytłoczeni tym, co się wydarzyło. Charlene też wydawała się bledsza niż zwykle.
- Witaj – powiedziała, odwzajemniając blady uśmiech, a jej zielone oczy zlustrowały sylwetkę Leanne. Blada i jasnowłosa Tonksówna wyglądała raczej jak duch niż jak żywa osoba. Mimowolnie poczuła niepokój. – Mi nic nie jest, tamta noc okazała się dla mnie łaskawa. Czasami zdarzy mi się, że różdżka zbuntuje się przy rzuceniu zaklęcia... Ale nic groźniejszego, przynajmniej na razie – powiedziała, znowu pogrążając się w myślach, ze smutkiem kwitując fakt, że nawet różdżka, jej wierna przyjaciółka od tylu lat, nie zawsze współpracowała. Dobrze, że chociaż z animagii mogła korzystać normalnie, bo bardzo brakowałoby jej kociej perspektywy, gdyby tak nie mogła się przemieniać. – A co u ciebie? Bez urazy, ale nie wyglądasz najlepiej. To przemęczenie? Czy może... coś się dzieje? – zapytała. Nie chciała być wścibska, po prostu próbowała się upewnić co do stanu koleżanki.
Po chwili wahania wzięła podsuniętego jej papierosa i odpaliła go. Jej życie w ostatnich dniach i tak nie było wzorem dbałości o siebie.

Charlie wyczuła, że Leanne nie mówi jej całej prawdy. Nie wyglądała, jakby wszystko było w porządku, a raczej jakby gnębił ją jakiś poważniejszy smutek. Ale potrafiła też wyczuć, kiedy ktoś nie chciał rozmawiać z nią na dany temat, więc postanowiła nie drążyć sprawy i nie być wścibską. Choć zawsze była osóbką ciekawską, wiedziała, że czasem trzeba odpuścić, żeby kogoś nie urazić i uszanować jego chęć milczenia. Jeśli Leanne będzie chciała się zwierzyć, sama to zrobi bez presji z jej strony. Były sprawy, o których i Charlie nie zawsze potrafiła rozmawiać.
- W porządku. Niech ci będzie – powiedziała, spoglądając na nią kątem oka. – Ale gdybyś chciała kiedyś porozmawiać, wiesz, że możesz się do mnie zwrócić, prawda?
Zamyśliła się i przygryzła wargę, poruszając się niespokojnie na ławce. Choć były częściowo osłonięte przed deszczem, powietrze było wilgotne i chłodne, choć starała się ignorować niezbyt przyjemne doznania. Umilkła na dłuższą chwilę, po prostu patrząc się w przestrzeń i obserwując huśtawki poruszane przez wiatr. Ich skrzypienie było słyszalne nawet tutaj.
- Masz rację, też nie mam wiele czasu na odpoczynek. W minionych dniach w zasadzie codziennie zostawałam w pracy po godzinach, dzisiejszy dzień jest pierwszym, kiedy tego nie zrobiłam. Mamy naprawdę sporo pracy z uzupełnianiem zapasów na bieżąco – powiedziała. Zarówno uzdrowiciele jak i alchemicy mieli mnóstwo pracy, i to bardzo odpowiedzialnej. Charlie nie mogła sobie pozwolić na błogie lenistwo, ale zajęcie się czymś konkretnym miało swoje zalety, bo pozwalało oderwać myśli od anomalii i innych przykrych spraw. Była jednak świadoma, że wciąż wie o anomaliach bardzo mało, i miała zamiar zacząć szperać w literaturze, poszukiwać odpowiedzi, choć czuła, że książki nie dostarczą zbyt wielu wskazówek odnośnie zjawisk, do jakich prawdopodobnie nigdy wcześniej nie doszło. A przynajmniej nie kojarzyła wzmianki o czymś takim, choć niestety jej wiedza z historii magii nie była imponująca, bo nigdy nie przepadała za tym przedmiotem. I chyba pierwszy raz zaczynała tego trochę żałować. Ale wiedziała przecież, że Leanne pasjonowała się historią.
- Może kojarzysz jakieś wzmianki z historii o czymś, co choć trochę przypominałoby... te zjawiska? – zapytała. Nawet, jeśli ona nic nie pamiętała i była pewna że coś takiego nie mogło się dziać w przeszłości, że to coś zupełnie nowego, to może jednak Leanne ją zaskoczy? – Ciągle zastanawiam się... z czym mamy do czynienia i czy w ogóle da się z tym walczyć, a nie tylko leczyć ofiary już po fakcie.
Nie ulegało wątpliwości, że taka wiedza by jej się przydała. Nie tyle dla niej, co dla organizacji, której pragnęła pomagać swoimi umiejętnościami. Od czegoś trzeba było zacząć, więc byłaby wdzięczna za każdą wzmiankę, która mogłaby ją na coś naprowadzić i umożliwić dalsze poszukiwania.

Czasami lepiej było po prostu ustąpić i nie drążyć, a czuła, że to może być jedna z takich sytuacji. W ostatnich dniach wiele osób miało problemy lub przynajmniej czuło niepokój z powodu aktualnej sytuacji. Ta zdawała się dotknąć ludzi z praktycznie każdej części społeczeństwa, bez względu na pochodzenie i wyznawane poglądy. W obliczu zagrożenia tak naprawdę wszyscy byli równi.
Charlie też wolałaby wkraczać w dorosłość powoli, w swoim właściwym tempie. Jej życie w zdecydowanej większości było spokojne i pogodne, pozbawione poważniejszych trosk. Nie zaznała braku rodzinnego ciepła, w Hogwarcie wiodło jej się nieźle, znalazła też swoją pasję i spełniała się życiowo. Jak dotąd w jej życiu pojawiła się tylko jedna poważniejsza zadra: przedwczesne odejście siostry. Ale miała dziwne wrażenie, że wydarzenia ostatnich miesięcy, a szczególnie ostatnich dni, prawdopodobnie wyznaczały koniec tego spokoju i stanowiły rychłą zapowiedź mroczniejszych czasów, które wymagały trudnych wyborów i dostosowania się do nowej rzeczywistości, w której nie mogła być bierna i obojętna, bo dawno przestała być dzieckiem, którym była wtedy, gdy poprzednim razem działo się źle. Wtedy ledwie sięgała głową ponad stół i niewiele rozumiała, ale dziś była mądrzejsza. Wiedziała też, że jej talent i pasja mogły przydać się dla czegoś większego i ważniejszego. Oczywiście że wolałaby, żeby tak nie było, żeby sytuacja była równie spokojna i beztroska jak wtedy, gdy chodziła do szkoły i wydawało się, że w ich świecie zapanował pokój. Ale teraz jego dalsze trwanie stało pod dużym znakiem zapytania.
- Oczywiście – powiedziała, próbując się uśmiechnąć i dodać jej otuchy chociaż w taki sposób. Niewypowiedziane przez nie obie słowa mogły jednak tylko zawisnąć w powietrzu w formie ciszy, bo najwyraźniej nie był to właściwy czas i miejsce na trudne rozmowy.
Szybko zaabsorbowała się inną kwestią.
- Mnie też to martwi, nigdy nie słyszałam o niczym podobnym. I tak naprawdę na ten moment chyba nikt nie wie, jak dokładnie sobie z tym poradzić. Wszyscy błądzą jak we mgle – powiedziała, mimowolnie się wzdrygając. Byli bezradni niczym dzieci, które faktycznie zagubiły się na jakimś mglistym pustkowiu, nie wiedząc, która droga zaprowadzi je do bezpiecznego punktu. – Może jeszcze coś znajdziemy. Też zamierzam przejrzeć każdą książkę, która wpadnie mi w ręce. Ta... bezczynność jest coraz bardziej uciążliwa. I świadomość, jak niewiele możemy teraz zrobić. – Bo niestety bez odpowiedniej wiedzy było bardziej prawdopodobne, że sobie zaszkodzą niż że odkryją coś ważnego. Tym bardziej że Charlie nie była zbyt biegła w zaklęciach, radziła sobie lepiej z eliksirami czy transmutacją. – Ale najważniejsze to nie tracić nadziei. Prędzej czy później... coś powinno drgnąć. W końcu po każdej burzy wychodzi słońce, prawda?
Ale też czasem zastanawiała się, dlaczego to się stało i dlaczego akurat teraz. Czy był to rezultat czyichś eksperymentów, na przykład ministerstwa, czy może po prostu magia nagle postanowiła spłatać wszystkim podły żart?

[bylobrzydkobedzieladnie]

Charlene jak na swój młody wiek miała sporą wiedzę o eliksirach i astronomii, ale niestety dziedziny te nie przyniosły jak dotąd żadnego wyjaśnienia tych zjawisk. Niebo nad ich głowami, oczywiście pod warunkiem, że było je widać zza grubej warstwy chmur, wyglądało tak samo jak zawsze. Gwiazdy niewzruszenie przyglądały się wydarzeniom ze swoich odległych miejsc na niebie, i choć ruchy ciał niebieskich miały pewien wpływ na jakość eliksirów i przemiany zachodzące w składnikach podczas warzenia, to raczej nie miały wpływu na życie ludzi. W każdym razie Charlie mimo fascynacji astronomią jako nauką, niezbyt wierzyła we wróżbiarskie drugie dno oraz zgadywanki i przywidzenia, i nie upatrywała winy za anomalie w niekorzystnym układzie gwiazd. To musiało być coś innego. Coś, czego źródło znajdowało się na ziemi, nie w gwiazdach.
- Tak... Choć bardzo chciałabym je ujrzeć. Kto by pomyślał, że to co zawsze uważałyśmy za coś oczywistego i normalnego, wcale nie jest takie oczywiste i niezmienne? – zapytała, mając na myśli ten dawny błogi spokój oraz magię, która była nieodłączną częścią ich życia. Magia była ich sprzymierzeńcem, ale od kilku dni stała się nieprzewidywalna i groźna. To było trochę takie uczucie jak to, gdy nasz ulubiony, oswojony kot pewnego dnia zaczynał się wściekać i drapać jak oszalały, tylko w większej i bardziej poważnej skali.
Jakby stosownie do ich rozmowy, gdzieś daleko przetoczył się odległy grzmot. Ale nie było pewne, czy burza w ogóle tu dotrze, bo pogoda była nieprzewidywalna.
- Dlatego trzeba zachować ostrożność. Zastanowić się dwa razy, zanim zrobimy coś pochopnie i szybko tego pożałujemy. Ale... próbować trzeba. Nie można być biernym, gdy źle się dzieje. – Taka myśl przyświecała jej, kiedy dołączała do Zakonu Feniksa, pragnąc zrobić dla świata coś więcej i wykorzystać swoje umiejętności w słusznym celu.
Ale musiała to przyznać, że może jednak zmiana tematu dobrze im zrobi. Przecież nie po to się spotkały, żeby się smucić i frustrować tym, co chciały zrobić, a czego nie mogły z braku odpowiedniego przygotowania i zaplecza. Na pewno zdążą to jednak zrobić. Charlie czuła, że temat anomalii będzie czymś, co będzie bardzo często przewijać się w jej życiu i rozmowach, zarówno w pracy jak i poza nią. Anomalie... tak, to ostatnio był chyba temat numer jeden rozmów, w Mungu większość pracy alchemików i uzdrowicieli toczyła się ostatnio wokół leczenia ich skutków. Prawie można było zapomnieć o innych przypadkach.
- W ostatnich dniach? Głównie w pracy. A potem w domu odsypiałam długie godziny ślęczenia nad kociołkiem – odpowiedziała zamyślonym tonem. – Nawet nie miałam okazji na dłużej odwiedzić rodzinnego domu, wpadłam dosłownie na chwilę, by sprawdzić, czy wszystko w porządku. Czasem brakuje mi tamtego życia, wiesz? – Tego, które wiodła w rodzinnym Tinworth, z rodzicami i rodzeństwem, które było jeszcze w komplecie, w niewielkim domku w pobliżu klifów, po których spacerowała w dzieciństwie. Chętnie poszłaby na plażę i popluskała się w morzu, albo położyłaby się nocą na trawie, by patrzeć na spadające gwiazdy. – Nie licząc wizyt w rodzinnym domu w ostatnich miesiącach i tak rzadko opuszczałam Londyn, ale i tu nie brakuje mi zajęć. – Miała sporo ulubionych miejsc, jak ogród magizoologiczny, magiczna biblioteka czy Wieża Astrologów. Magiczny Londyn obfitował w ciekawe zakątki. Zastanawiała się teraz, jak one radziły sobie po anomaliach.
- Wspominałaś coś wcześniej o jakiejś wyprawie naukowej... Gdzie byłaś? – zapytała po chwili, ciekawa, dokąd wybrała się Leanne. I czy dzięki temu udało jej się uniknąć poważniejszych nieprzyjemności.

Charlie też pamiętała czasy szkoły i beztroskie rozmowy w wieży Ravenclawu lub w bibliotece. W Hogwarcie wszystko wydawało się proste – przynajmniej z obecnej perspektywy. Największą tragedią dla większości uczniów mogło być niezaliczenie egzaminu, i zwykle z punktu widzenia dorosłości problemy nastolatków okazywały się błahe i nieistotne. Teraz chciałaby mieć tylko takie problemy, jak stres przed egzaminami i zastanawianie się, czy jej wyniki z sumów i owutemów będą wystarczająco dobre. Teraz mogła się roześmiać na myśl o niektórych swoich problemach z tamtych lat. Obecnie jej myśli krążyły wokół anomalii, dziwnych zniknięć i perspektywy kolejnego konfliktu mogącego zatrząść w posadach magicznym światem. Tego się bała i czasem wieczorami zastanawiała się ze strachem, czy ktoś z jej bliskich i znajomych też może zniknąć.
Dlatego czasem żałowała, że nie została w Tinworth i nie mogła mieć stałego baczenia na rodziców, ale po śmierci Helen potrzebowała się na trochę odsunąć i zdystansować, a później już pozostała w Londynie przez wzgląd na kurs alchemiczny, pracę oraz dostępność magicznych miejsc. Prawdopodobnie była wtedy egoistką, ale przygnębiająca aura panująca w rodzinnym domu odkąd umarła jej siostra, a matka popadła w depresję, i na nią działała bardzo negatywnie.
Przez dłuższą chwilę po prostu milczała, nieporadnie paląc papierosa (niezbyt umiała to robić poprawnie) i w końcu także zduszając jego resztkę pod butem, po czym otuliła się ciaśniej wierzchnim okryciem i wsunęła zziębnięte dłonie do kieszeni. To było coś więcej niż zwykła brytyjska, deszczowa pogoda.
- Nie czułabym się dobrze, gdybym zniknęła na dłużej w czasie, kiedy potrzebują każdego alchemika zdolnego do pracy – powiedziała. Ale nie chodziło tylko o Munga, chciała być też w gotowości, gdyby to ktoś z Zakonu potrzebował jej alchemicznej pomocy. Niestety nie mogła się przydać organizacji czynną walką o sprawę, bo nie posiadała zbyt dużych umiejętności w magii ofensywnej, ale mogła wspomóc ją przygotowywaniem potrzebnych mikstur.
Była potrzebna w Londynie, co jednak budziło w niej wyrzuty sumienia, gdy myślała o rodzicach, zwłaszcza o matce, która nawet po upływie kilku lat nie potrafiła dojść do siebie po utracie ukochanej córki.
- Zrobię sobie wolne, gdy tylko ten... trudny okres dobiegnie końca – zapewniła. Nie była w końcu masochistką, i mimo pasji do swojej pracy jak każdy potrzebowała też wypoczynku i możliwości zajęcia myśli czymś innym. – Wtedy z czystym sumieniem pojadę na krótkie wakacje do Tinworth i spróbuję wynagrodzić rodzicom ten czas, gdy odwiedzałam ich stanowczo zbyt rzadko.
O ile wszyscy przeżyją ten okropny czas. Kącik jej ust lekko drgnął; wiedziała, że też nie wyglądała dobrze.
- Chyba niewielu wygląda teraz dobrze – stwierdziła. Ludzie których widziała w pracy wyglądali na zmęczonych i zmartwionych, poza pracą nie było wiele lepiej.
Znów umilkła, poruszając się na ławeczce. Plac zabaw wciąż był opustoszały, w okolicy nie było widać nikogo poza nimi i przemoczoną wiewiórką, która przemknęła pod huśtawkami i umknęła na jedno z drzew po drugiej stronie placu.
- Czyli nic szczególnego tam nie znaleźliście? – zapytała. – Cóż... i tak powinnaś się cieszyć, że nie było cię tu pod koniec kwietnia. Przynajmniej uniknęłaś... – zawahała się, ale czuła, że Leanne na pewno już wie, co robiono z takimi jak ona. Sama Charlie słyszała co nieco o represjach, które dotknęły wtedy mugolaków ze strony ministerstwa, ale nie miała pojęcia, że jedną z ofiar była też matka Leanne. Więc na ten moment po prostu cieszyła się, że Leanne udało się uniknąć uprowadzenia przez ministerstwo i spędziła ten czas bezpiecznie. – A początek anomalii był... nagły. Tamtej nocy śniły mi się okropne koszmary, a gdy się obudziłam, zobaczyłam... że świat bardzo się zmienił. Oczywiście od razu wezwano mnie do Munga, bo tak duża ilość pacjentów szybko wyczerpała nasze zapasy eliksirów.
Wzdrygnęła się na wspomnienie tamtego dnia, kiedy pojawiła się w pracy i zobaczyła na własne oczy ogrom nieszczęść, ludzi, którzy nie mieli tamtej nocy tyle szczęścia, ile miała ona, jakimś cudem niewyrwana przez złą moc z łóżka, i nie wrzucona w zupełnie inne miejsce. Nie wiedziała, dlaczego ją ominęło.

Odwiedziła, ale na krótko. Udała się do nich na samym początku maja, zaraz gdy uświadomiła sobie anomaliową tragedię. Obowiązki obowiązkami, ale nie mogłaby się skupić na niczym gdyby najpierw nie sprawdziła co się dzieje, dopiero później mogła zająć się innymi rzeczami. Upewniła się, że przeżyli i nic poważnego im nie jest, i że dom nadal stoi, ale nie miała czasu, żeby choć tymczasowo tam zamieszkać, chyba że okazałoby się, że to naprawdę niezbędne i że Leightonowie nie mogą sobie poradzić sami. Mama zresztą na początku maja była w Mungu, więc parę razy wymknęła się z pracowni, żeby odwiedzić ją w sali, póki uzdrowiciele nie pozwolili jej wrócić do domu pod opiekę męża, który przez ostatnie parę lat nabył prawdziwą wprawę w troszczeniu się o Leonię po odejściu Helen.
Ale czy Charlie tego chciała czy nie, jej życie było teraz w Londynie, ale obiecywała sobie, że niedługo znajdzie czas, żeby tam pojechać na dłużej. Na pewno musiało tak być.
- Sprawdziłam. Nie rozmawiałabym o tym tak spokojnie, gdybym nie wiedziała, że sobie radzą... Komunikujemy się też listownie i przez sieć Fiuu. Za parę dni mam mieć wolne, wtedy znowu się do nich udam – zapewniła jeszcze, po słowach Leanne czując jeszcze większe wyrzuty sumienia. Poczuła się złą córką, choć rodzice wcale nie oczekiwali, że rzuci wszystko i będzie przy nich cały czas. Ojciec nigdy by jej o to nie poprosił, wiedząc, jak ważna była jej praca dla Munga w obecnym okresie. A matka była zamroczona uspokajającymi eliksirami do tego stopnia, że i tak prawie nie zwracała uwagi na otoczenie.
- Wiesz, czasem tego żałuję, ale trudno przeskoczyć pewne rzeczy. Jedyne co możemy robić, to wciąż starać się znajdować ten czas pomiędzy innymi obowiązkami. I pamiętać o naszych najbliższych, nawet kiedy nasze własne życie wywraca się do góry nogami – powiedziała. Może gdyby przed kilkoma laty nie rwała się tak bardzo do Londynu, by być bliżej pracy i nowego, dorosłego życia oraz dalej od żalu po śmierci Helen, może jednak udałoby jej się ustawić czas tak, by mieszkać w Tinworth. Może nie powinna wtedy tak bardzo baczyć na swój dyskomfort, jaki czuła na myśl o tamtej tragedii? Może po prostu była egoistką w tamtych tygodniach, w których podjęła decyzję, by wyjechać. I nie tylko ona to zrobiła, przecież jej siostra opuściła dom nawet wcześniej, też rwąc się do cywilizacji, do nowego życia. Tinworth, choć zawsze miało być rodzinną przystanią pełną wspomnień, leżało pośrodku niczego.
Gdyby jednak wiedziała, co przeżyła Leanne, i czego wyrazem były jej wcześniejsze słowa, prawdopodobnie wolałaby zamilknąć i nie wypowiedzieć tego, co pewnie mogło zabrzmieć niezręcznie, biorąc pod uwagę, że przyjaciółka już straciła swoją szansę na spędzenie z matką więcej czasu. A Charlie wciąż ją miała i nie korzystała z tego w pełni.
Słysząc jej chłodniejszy ton głosu, westchnęła tylko. Mogła jedynie się zastanawiać nad tym nagłym ochłodzeniem i przyczynami, dla których Leanne nie cieszyła się, że uniknęła początku anomalii.
- W porządku, możemy już wracać. W taką pogodę lepiej nie przebywać zbyt długo na zewnątrz – zgodziła się z nią. Było zimno, mokro, pogoda zdawała się coraz bardziej pogarszać. Powinny wracać do siebie.
Podała jej rękę i wstała z ławeczki. Mimo wcześniejszego chłodu uśmiechnęła się do niej.
- Wszystko będzie dobrze – powiedziała, próbując ją jakoś pocieszyć, choć sama miała wrażenie, że to tylko puste słowa, które nie naprawią zepsutej rzeczywistości. – Mam nadzieję, że spotkamy się w lepszych okolicznościach – szepnęła jeszcze, po czym pożegnała ją ciepło. I niedługo później teleportowała się w pobliże swojego domu.

| zt.

15.XII

Stresował się i ekscytował jednocześnie. To co się działo w przeciągu ostatnich dni… Potrzebował tego i tęsknił za adrenaliną, bez której kiedyś nie mógł żyć - kiedyś, za czasów Hogwartu. Szukał celu, szukał zajęcia, szukał zawsze czegoś, aby zająć i myśli i ręce - i przynosiło mu to tyle radości, ile teraz taki zwykły i prosty spacer. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz był aż tak przejęty czymś! Jeszcze tylko kilka dni. Ze Steffenem zrobili całkiem dużo, wszystko szło po ich myśli… I Thomas również dzisiaj czuł się zmotywowany.
Oczywiście czuł, że po dłuższym spacerze noga mu doskwierała, może nieco zimno - i wciąż martwiło go to, co na niego czekało z nadejściem stycznia. Ale… cieszył się. Po tych dwóch latach był nawet spokojny, był dobrej myśli. Zupełnie jakby jego życie nagle się poprawiało, nagle wszystko miało być w porządku… Chciał w to wierzyć i chyba nawet w to wierzył. Wolał trzymać się tej jednej myśli, że wszystko będzie w porządku.
Dotarł w końcu na plac zabaw, który wydawał się być przygnębiająco szary mający lata świetności za sobą, choć Thomas nieco się uśmiechnął na widok bawiących się dzieciaków. Jakoś… ucieszyło go to. Dookoła trwała wojna, głód - ale dzieci były dziećmi, korzystając z energii i werwy, którą dawał im ich wiek. Zabrał nieco kamieni, kamyczków, a może nawet i jakiś kapsli, fragmentów czy to tkaniny, czy jakiejś gałązek i zabrał się do pracy, którą na dzisiaj sobie zaplanował.
Spędził czas na zebraniu odpowiednich przedmiotów - mniejszych, niektórych nieco większych, niektórych bardziej zbliżonych do zamierzonego celu.
Po tym rozsiadł się wygodnie w okolicy, do której dzieciaki się nie za bardzo zbliżały i wyciągnął różdżkę, spokojnie rzucając swoje zaklęcia.
- Acus… Acus… Acus… - mruczał pod nosem, obserwując swoje efekty pracy krytycznym okiem. Potrzebował mieć pewność, że to co stworzy, będzie… odpowiednie. Nie powinno być aż tak trudne, w końcu widział to codziennie w swoim życiu…
Spędził na placu zabaw dobre kilka godzin, po wszystkim zabierając zadowalające efekty swoich działań i zabierając się z nimi do domu, aby poświęcić się ostatnim przygotowaniom.

Transmutuję kamienie, kamyczki i inne znalezione drobne fragmenty śmieci w przedmiot ustalony z MG w wiadomości prywatnej. ST zaklęcia to 50, Thomas ma +15 do zaklęć transmutacji.
Zt.

The member 'Thomas Doe' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 14, 95, 68, 67, 5, 15, 40, 42, 57, 13