Wyspa Achill

Jesteś moja. Czy nie to właśnie pragnęła usłyszeć od najmłodszych panieńskich lat, gdy tylko kuzynka podsunęła jej do rąk pierwszą naiwną nowelkę romantyczną? Odkąd matka poczęła snuć przed nią wizje szczęśliwego i zgodnego małżeństwa na wzór jej własnego z lordem Greengrassem? Magdalene podziwiała lady Ollivander, dumną i kochającą czarownicę, pozwalała więc sobie na nadzieję, że któregoś dnia ktoś wybierze ją dla niej, tak jak ojciec każdego dnia wybierał matkę. Lubiła sądzić, że ta dziewczęca naiwność opuściła ją w pierwszym roku po ślubie - że zrozumiała w końcu, że zgodność wynika ze wspólnej pracy i wyrzeczeń, nie z samej tylko miłości - ale ta wrażliwa, poetycka cząstka w jej sercu musiała tlić się nadal, bo jak inaczej zawrzałaby dziś tak niepojętym ogniem?
Odnosiła wrażenie, że oddycha zbyt płytko, że zaraz zakręci jej się w głowie i straci przytomność, przebudzi się, być może we własnym łóżku, samotnie - jak to zwykle bywało. Pełne pasji słowa były jednak równie rzeczywiste co dotyk, zapach i bezkres gwiazd za plecami jej wybranka; tak licznych, tak pozbawionych uroku, teraz, gdy się odnaleźli. Być może kometa nie przyniosła im tylko zniszczenia i cierpienia? Być może przyniosła też... prawdę.
- Jestem - potwierdziła nieśmiało, choć gdy zadarła brodę wyżej, by móc znów spojrzeć mu w oczy, jej policzki i źrenice żarzyły się tym samym płomieniem. - Tak jak i ty jesteś mój, teraz i na wieki. - Twierdził, że była alabastrową lalką; i mogła nią być, dla niego. Lalką, kukłą, wilą, nimfą czy smoczycą, czymkolwiek chciał ją uczynić. Miał rację twierdząc, że w ich żyłach tętniła siarka - ta tradycja sięgała wieków i żadne konflikty, żadne rywalizacje nie miały teraz większego znaczenia niż to. - Ogień nie może nas spalić, to my okiełznaliśmy smoki - powiedziała cicho, parafrazując dawno usłyszane słowa ojca. Co by teraz o niej pomyślał? I czy miało to jakiekolwiek znaczenie?
Chłonęła jego słowa całą sobą, choć we własnym wstydzie i pasji nie była w stanie mu dorównać; westchnęła mimowolnie, jak dziewica, gdy schwytał ją za biodra tak stanowczo, tak lubieżnie. Męski dotyk nie był jej obcy, nie było jej nawet obce pożądanie, choć nie czuła go od tak długiego czasu; Blaise nie był zawsze zupełnie zimny, przychodził do niej nim zaszła w pierwszą ciążę. Później została jej wyłącznie pustka, tak rozległa i tak raniąca, że nie potrafiła sobie nawet przypomnieć jak to było marzyć, liczyć na czułość. W pewnym momencie musiała... przestać.
- Wiesz, że nie jestem szczęśliwa... - To nie było pytanie. Ostrożnie oparła dłoń na jego policzku, potem na szyi i niżej. - Nie potrzebuję latać. Latanie to prosta rzecz; pragnę kochać. Pragnę miłości, która daje nadzieję, odbiera zdrowy rozsądek, kala i oczyszcza, niweczy i odradza. Pragnę oddać ci się bezpowrotnie, złożyć w ofierze wszystkie troski, plany, pragnienia. Chcę, żeby moja miłość do ciebie zdefiniowała mnie na nowo. Chcę być taka jaką mnie uczynisz. I chcę, żeby to wszystko było wyłącznie moim udziałem. - Żebyś należał do mnie tak jak ja należę do ciebie.
Wzięła głębszy oddech, gdy schwycił ją za brodę; instynktownie przymknęła powieki i wychyliła się na przemarzniętych, sinych palcach, lecz potok słów powodowanych lękiem, nieuświadomionym poczuciem zagrożenia, opuścił jej usta, mimo że wciąż czuła na nich smak jego skóry. Tak jakby już się domyślała, choć żadna z tych myśli nie była dość głośna, dość wyraźna, by jakkolwiek wpłynąć na uczucie dominujące w trzewiach. Jego przyrzeczenia, krwawe obietnice równocześnie przerażały ją i zachwycały. Nikt nigdy nie walczył dla niej, o nią, nikt nigdy nie chciał, aby stała się dlań panią. Żadna moralność nie była dość silna, by zwyciężyć nad potrzebą bycia kochaną i ważną.
- Pragnę tylko takiego świata, którym możemy władać razem - wydyszała więc zamiast niemych Nie krzywdź mojego ojca, Nie krzywdź mojego męża. Czy naprawdę uważała to kiedyś za najważniejsze?
Słowa o niewierności skwitowała zaledwie cierpkim uśmiechem, może cieniem żalu, który znikł tak szybko jak się pojawił. Przecież wszystkiego się domyślała. Sugestia wzbudziła tylko pobłażanie dla jej własnego smutku, teraz tak odległego. Wiedziała już wszak, że Blaise nie był jej przeznaczony; a przeznaczenia, tak jak magii, oszukać się nie dało. Tristan był siebie tak pewny, tak szczery w swoim uczuciu; jaką kobietą byłaby, gdyby w niego zwątpiła?
Nie opierała się więc, gdy nieco zbyt szorstko i zbyt gwałtownie przyciągnął ją do siebie. Nie znała tego dotyku, takiej pasji; Blaise był może zimny, ale był też łagodny, przynajmniej wobec niej. Westchnienie zaskoczenia zdusiły męskie usta, gorące, rzeczywiste, obce, znajome. Początkowe niepewność i niezgrabność ustąpiły miejsca zapalczywości, gdy oplotła ramionami jego szyję i oddała pocałunek. Pierwszy, który miał znaczenie.
Ręcznik, tak starannie zawiązany, zsunął się niżej pod naporem jego dłoni, lecz nie zwróciła już na to większej uwagi, jedną rękę wsuwając w jego włosy.
- Gdzieś... gdzieś tam, wśród moich szat... jest wstążka. Zielona. - szeptała między pocałunkami, zaciskając palce mocniej na jego barku, gdyż uznała to za ważne. - Proszę, pozwól mi ofiarować ci krew. Weź mnie... za żonę - Bo tylko wtedy to mogło stać się prawdziwe, tylko wtedy będzie w stanie oddać mu się cała, sercem, duszą i ciałem. Gonił ich czas, pożądanie, uczucie, ale choć jej pierwsze wesele było huczne i wystawne, ten wieczór, na brzegu zimnego morza, gdzie świadkami były im księżyc i gwiazdy, zdawał się po stokroć rzeczywistszym przyrzeczeniem oddania. Znała historię, stare celtyckie tradycje, zwłaszcza w obliczu niedawnego święta potrafiła przypomnieć sobie jak zapleść węzeł małżeński; nawet jeżeli miała wyłącznie tę mokrą wstążkę. Miała też jednak krew, którą mogła pozwolić mu wypić. Miała siebie.
Cóż więcej mogłaby ofiarować niż to?
[bylobrzydkobedzieladnie]