Komnaty Manannana

Słuchał jej w milczeniu, po wcześniejszych zdawkowych odpowiedziach chyba nie spodziewając się tylu padających na raz słów – a chociaż chciałby móc uczciwie machnąć na nie ręką i stwierdzić, że Melisande przesadzała, to musiał przyznać (wyłącznie sam przed sobą), że było w nich coś niewygodnie prawdziwego. Uniósł oczy ku sufitowi, pozornie w zniecierpliwieniu, w rzeczywistości – ukrywając za tym gestem niechciany dyskomfort, uczucie zupełnie niepasujące do przyjemnego rozleniwienia ciepłego poranka. To nie było przecież do końca tak, że zwlekał celowo; Melisande miała częściowo rację, pozwolił, by inne pragnienia przysłoniły ciążący na nim – na nich – obowiązek (zawsze tak robił; przechodził z jednej fascynacji w drugą, zanurzając się w każdej całkowicie, niepodzielnie, bez reszty), ale jednocześnie wierzył, że wcale nie minęło tak dużo czasu. Ten w ostatnich miesiącach płynął dla niego inaczej, odkąd na szyi zaciążył kamienny odłamek – dni zlewały mu się w jedno, wyznaczane niemilknącą kakofonią szeptów i nawoływań. – To by się nie stało – stwierdził uparcie, wracając do niej wzrokiem. – Ale masz rację – zgodził się, ani na moment nie odrywając spojrzenia od twarzy Melisande. Nie myliła się, naprawdę potrzebowali się nawzajem. Nie wiedział jeszcze, jak bardzo, w tamtym sennym momencie był w stanie uchwycić zaledwie skrawki większego obrazu, ale coś mu podpowiadało, że właśnie tak było.
Nie zapewnił jej, że nie będzie żałować powziętej decyzji, nie mógł tego zrobić – ale szczęśliwie jego żona wydawała się zbyt mocno zaaferowana śniadaniem, żeby wymuszać na nim kolejne deklaracje. Obserwował ją przez moment, z premedytacją ignorując kolejne ponaglenie, w tamtej chwili pewien już, że nigdzie się nie wybierał. Nie tylko dlatego, że rozgrzana pościel i bliskość Melisande przyjemnie go kusiła; wiedział, że przy stole zastanie swojego ojca, wuja i kuzynostwo, oraz że każdy z nich będzie miał swoje zdanie na temat tajemniczego losu Słonej Catherine – a chociaż zazwyczaj chętnie przyjmował ich rady, to tym razem nie chciał ich słuchać. W całej tej sprawie, w śmierci Długiego Johna, było coś, co go mierziło; drażniło w sposób, którego nie potrafił jednoznacznie uchwycić ani opisać. To nie były zwyczajne poszukiwania zagubionego na morzu okrętu ani zwykła misja ratunkowa. To w ogóle nie była misja ratunkowa – wiedział to w głębi ducha, jeżeli ktoś oprócz starego załoganta wydostałby się z potrzasku, już by o tym usłyszeli. Uparcie powtarzał sobie jednak, że nie wszystko było stracone, że nie mieli pewności; jeżeli istniało coś, czego nie znosił, to było to przyznawanie się do porażki – zwłaszcza już na samym początku.
Uniósł się nieco na rękach, kiedy przybliżyła się do niego, ale żadne z padających z jej ust zdań zdawało się kompletnie nie mieć sensu. Znów mówiła do niego zagadkami, co drażniło go i bawiło jednocześnie. Godzenie się z barwami mogło oznaczać wszystko i nic; planowała kupić sobie nową sukienkę? – Co czarodziej musi zrobić, żeby uzyskać od ciebie jasną odpowiedź? – mruknął z lekką irytacją, odpędzoną jednak bardzo szybko bliskością ciepłego ciała przy ciele, zapachem skóry; pozwolił sobie na moment odsunąć wszystko inne, nachylając się niżej, składając kolejne pocałunki na odsłoniętej szyi, muskając wargami płatek ucha. – Yhm – przytaknął cicho, nie wypuszczając Melisande z objęć jeszcze przez chwilę, coraz bardziej pewny, że wygrywa właśnie walkę o zjedzenie śniadania w łóżku.
Ostateczną kapitulację przyjął z triumfalnym uśmiechem, w którym jednak po chwili zatańczyło coś ostrzegawczego. – Nie kpij ze mnie, Melisande – zastrzegł, odsuwając się lekko, wiedziała doskonale, że nie pytał o słownikową definicję listu. Rozciągający wargi uśmiech i nieustępujące jeszcze rozluźnienie sprawiły, że prędko porzucił jednak irytację, powracając do swobodnego przekomarzania się. – Zwątpienie na morzu oznacza zgubę – stwierdził po prostu, tak, jakby dzielił się z nią oczywistością. Była to jedna z pierwszych lekcji, której udzielił mu ojciec; morze nie wybaczało słabości, a w trakcie sztormu wystarczyła sekunda zawahania, żeby przekroczyć cienką granicę pomiędzy przetrwaniem a śmiercią. – A i na lądzie rzadko kiedy przynosi coś dobrego – dodał. Owszem, bywał butny, niektórzy nazywali go bezczelnym – ale jeżeli uznawał, że coś mu się należało, to nie widział powodu, by o to prosić.
Kącik ust drgnął mu niekontrolowanie. – Drażni cię twoja własna broń? – zagadnął, jeszcze przez parę sekund świadomie migając się od odpowiedzi. Czy była w ogóle świadoma tego, że niejednokrotnie uciekała się do tego samego: półsłówek i niedopowiedzeń? – W południe – odpowiedział jej jednak, nie było sensu tego ukrywać.
Pojawienie się skrzata odciągnęło jego uwagę od Melisande jedynie na chwilę, wzruszył lekko ramieniem – właściwie nie miał pojęcia, na jakich zasadach odbywały się jej wizyty w rezerwacie. Biorąc do ręki ciepłe jeszcze pieczywo, uświadomił sobie, że tak naprawdę to niewiele wiedział na temat roli, którą tam pełniła; przez ostatnie miesiące pozwolił sobie na ignorowanie tych wycieczek, nie interesując się zbytnio, co robiła jego żona, kiedy na długie godziny znikała z zamku. Teraz w jego jasnych tęczówkach zatańczyło zainteresowanie, ciekawość; przekrzywił głowę, przyglądając się jej przez chwilę w zamyśleniu. – Chciałbym cię gdzieś zabrać – kiedy wrócę – postanowił, wypowiadając na głos myśl, która uderzyła go w tył głowy. Nie powiedział jednak nic więcej, jeszcze nie – z jednej strony potrzebując czasu na ułożenie własnych myśli, z drugiej – wytrącony z równowagi padającą z ust żony propozycją. Pytaniem? Wyzwaniem?
Przysunął się bliżej, posłusznie podnosząc z talerza odrzucony bezwiednie kawałek tostu; ugryzł go, nie spuszczając jednak oczu z Melisande, mając trudności z nadążeniem za jej słowami – zwłaszcza, gdy różowe wargi ściągnęły z kciuka czerwień owocowej konfitury. Prowokowała go celowo, czy robiła to nieświadomie? Nie był pewien, wiedział jednak, że ostatnim, na co miał w tamtym momencie ochotę, było wymyślanie zasad zakładu. Lubił je – hazard był jedną z jego ulubionych rozrywek, ale rzucone kilka chwil wcześniej pytanie sprawiło, że póki co trudno było mu myśleć o czymkolwiek innym. – Już dzisiaj wygrałem – stwierdził. Tak w istocie było, zwyciężył w walce o pozostanie w komnatach, mimo że do tej pory sądził, że nic nie powstrzyma Melisande przed punktualnym stawieniu się na posiłku – nawet jeśli punktualność w Corbenic Castle stanowiła kwestię jedynie umowną. – Ten pojedynek więc poddaję. Prawo Zwycięzcy jest twoje – zadecydował, wsuwając do ust resztę tostu. Odsunął na bok tacę oddzielającą go od niej, żeby znaleźć się tuż obok. – Zastanów się nad tym, co ma oznaczać, dopóki nie wrócę – dodał. Mogła zażądać czego chciała – a chociaż jakaś część jego umysłu podpowiadała mu, że pożałuje tej hojności, to inna szarpała strunami zaintrygowania; czego pragnęła Melisande?
Czego pragnął w tamtym momencie on – wiedział doskonale, i kiedy jedyna, wyjątkowo prosta zasada została przed nim nakreślona, nie potrzebował dodatkowej zachęty. Uśmiechnął się zaczerpnie, z zadowoleniem, bez słowa podejmując rzucone mu wyzwanie – w jednym płynnym ruchu przełamując resztki oddzielającego ich dystansu, najpierw składając pocałunek na ustach Melisande, słodki, wciąż smakujący owocową konfiturą – a później wędrując dalej, wzdłuż żuchwy i szyi, by zębami zahaczyć wreszcie za tkaninę okrywającej lewe ramię sukienki. Zsunięcie jej nie miało być proste, ale mieli czas – do południa zostało im kilka godzin, a Manannan miał zamiar wykorzystać je do ostatniej minuty.

| zt x2