Wspólny kąt

8 listopad

Byłam podekscytowana. Ręce i nogi były już sprawne właściwie całkiem. Twarz nie zdobiły te marne sińce przez które wyglądałam, jakby w ogóle nie spała albo chora była cały czas - a nie byłam, po prostu to przez tą rybę całą. No ale, nieważne, wyglądałam już okej i mówiłam okej też. Sporo rozmawiałam z Rosemary znaczy - w radio ze Słowikiem, bo to ważne było, że imion nie podawać. Ale dużo rozmawiałyśmy jak tu przychodziłam, bo ostatnio niewiele mogłam, a raz na jakiś czas byłam, bo być obiecałam. Ale to nawet lepiej, w sensie że mówiłam, bo to mi pomagało też wyzbyć się tych zająknięć, które mnie wcześniej dotykały. Płynność języka wracała ale powoli, ale dzisiaj.... DZISIAJ!!! Humor miałam bardzo dobry, nawet na chwilę zapomniałam, że serce nadal boli mnie boleśnie, nawet udało mi się zignorować to, że Jim nie odpisał i na ten list, który wysłałam mu przed wyjściem pewnie też nie odpowie więcej. Może tak być miało właśnie, że cierpieć miałam tylko na wspomnienia czasu, który razem spędziliśmy, ale bransoletki z dłoni ściągnąć nie umiałam. Mimo wszystko, odnajdując jakąś nadzieję a może ekscytację w tym, że to dzisiaj już mnie słychać będzie. Na tyle dużą, że nawet obecność Waltera kiedy wchodziliśmy do Ptasiego Radia mi nie przeszkadzała, zostawiając konie przed wejściem. Dźwięk zamykanych za nami drzwi rozległ się w środku, ale nie zaanonsowałam głośno swojej obecności nie chcąc przerywać Romy gdyby nadawała, zamiast tego przemknęłam wzrokiem a kiedy upewniłam się, że jest bezpiecznie uśmiechnęłam. - Mam pseudonim, moje nom de plume - powiedziałam zasłyszane od Celine słowa. - oh, to takie romantyczne, czyż nie. Nie pamiętam, czy już ci mówiłam. Ale mam. - przemknęłam z nogi na nogę niecierpliwie. - Jutrzenka. - wypowiedziałam odnajdując tęczówki radiowej spikerki, czekając na ocenę i wniosek, zgodę może? Nie byłam. - Oh, albo rudzik. Jeśli to wiesz ptak być powinien. Powinnam spytać wcześniej, ale mam jedno i drugie. Wolę pierwsze niż drugie, ale drugie też mi się podoba. - mówiłam przejęta w kontraście do bardziej statycznego Waltera obok. - On nie ma. - wyznałam od razu, bo Walter przyznał się, że nad niczym nie myślał po drodze. - Pomożesz wybrać? - zapytałam zawierzając, że będzie lepiej wiedzieć.